In deze rubriek komen mensen aan het woord die recent in Castricum zijn komen wonen. Soms van heel ver weg. Ze zijn allemaal nieuw het dorp. Wat vinden ze van Castricum? In deze aflevering Essam Alassaad en zijn gezin uit Syrië.

Vastberaden een nieuw leven opbouwen

Castricum – Het had wat voeten in de aarde met instanties, financiers en gemeente, maar het staat er nu: zijn eigen bedrijf, een groothandel en detailhandel in Arabisch/Oriëntaalse delicatessen en kwaliteitsproducten. De producten worden geïmporteerd uit het Midden-Oosten door het House of Palmyra. Op deze wijze willen ze het beste laten zien wat het Midden-Oosten te bieden heeft. In de loods mag ik dan ook dadels met noten en chocolade en allerlei ander lekkers proeven. Heerlijk! Allemaal ‘halal’ vertelt Essam trots. Hoezo? Essam legt uit dat in het meeste snoepgoed gelatine wordt gebruikt en dat is gemaakt van slachtafval en botten van rund en varkens. Niet ‘halal’ noch vegetarisch is gelatine, weet ik als moeder van vegetarische kinderen die meerde malen de kerstbavarois zag inzakken, omdat ik geen gelatine kon gebruiken. Alternatieven zijn er wel maar dat lukt toch niet helemaal. Deze lekkernijen met alleen natuurproducten zijn heel goed gelukt! Ook verkoopt hij natuurlijke zepen die volledig biologisch afbreekbaar zijn en cadeauartikelen.

Een zwarte en dreigende zee

Dat zag Essam toen hij ten einde raad besloot toch de gevaarlijke overtocht over zee te gaan maken vanuit Turkije. Er was een lange reis aan vooraf gegaan, waarbij het zijn zus en zoon uiteindelijk lukte om met het vliegtuig naar Nederland te gaan. Essam en zijn vrouw en dochter bleven achter. Wanhopig, ze wilden bij hun zoon blijven. Ten einde raad besloot Essam dan toch maar de gevaarlijke reis over de zee te maken. „Ik stond op een avond bij de zee waarvandaan ik met de boot zou gaan. Pikzwart en dreigend zag het eruit. Lopend naar de boot voelde ik: Essam niet doen! Ik ben naar mijn vrouw gegaan om haar te vertellen dat ik het niet zou doen met die boot. De volgende dag hoorden we dat die boot gezonken was. Voor ons was het een geluk. Temeer daar we ook diezelfde dag bericht kregen van de IND dat we in het kader van gezinshereniging naar Nederland konden komen. Ik realiseer me heel goed dat de mensen op die boot veel minder geluk hebben gehad en ik begrijp ook waarom mensen ten einde raad in zo’n bootje stappen. Dit was in augustus 2014. Waarom Nederland? Alleen maar omdat ik gehoord had dat het een fijn land is. Hoe het zit met huisvesting en inkomens wist ik allemaal niet.”

Ondernemer in Syrië en in Nederland

„In Syrië heb ik samen met mijn vrouw bedrijven opgebouwd. We hadden een goed leven met een mooi huis. We moesten alles achter laten in Syrië. Het ondernemen zit ons allebei in het bloed en we wilden hier aan het werk. Aanvankelijk stuitte ik overal op muren maar met hulp van een jobcoach via de gemeente en de Castricumse Ondernemers Vereniging hebben we die muren steen voor steen afgebroken. Voor mijn inburgering deed ik in 2017 staatsexamen en nog even dan spreek ik accentloos Nederlands. Het liefste had ik een winkel in het centrum van Castricum gewild. In de Burgemeester Mooijstraat, daar droomde ik van. Dat is het niet geworden maar dit bedrijf dus wel. We staan ook op de markt in Bakkum. Vooral om te leren en te ervaren hoe het hier allemaal werkt.”

Het gezin

“De kinderen hebben de Nederlandse nationaliteit en ze spreken de taal vloeiend. Ze hebben het hier erg naar hun zin met vriendjes en vriendinnetjes. We hebben een tweeling van acht jaar en onze jongste zoon is vijf. We zijn nu veilig en de kinderen kunnen een toekomst opbouwen. Er is goed onderwijs en goede gezondheidszorg. Soms zeggen we tegen elkaar waarom zijn we niet hier geboren? Het maakt zoveel uit waar je ter wereld komt. We hebben geen naaste familie meer in Syrië. De moeder van mijn vrouw overleed in Syrië toen wij hier waren. We konden niet naar de uitvaart. Daar hebben we veel verdriet om gehad. In Castricum hebben mensen in de kerk met en voor ons een dienst georganiseerd om afscheid te nemen van de moeder van mijn vrouw.”

Castricum en wat teruggeven

„We ontmoeten hier alleen maar hartelijkheid, mensen zijn bereid je te helpen. Daar zijn we intens dankbaar voor. Naast de hulp vanuit het dorp heb ik ook hulp gekregen van twee van mijn beste vrienden die in Koeweit werken en wonen, ze zijn de investeerders en tevens partners in het bedrijf. Met ons talent voor het ondernemerschap kunnen we iets teruggeven aan de Nederlandse samenleving. Ook vraag mij af of ik nog iets anders kan geven bijvoorbeeld aan de Voedselbank. Als we op ons schoolplein bij de Cunera school staan ben ik zo blij dat ik samen met die andere ouders en mijn gezin in een nieuw leven ben.” (Tekst: Ans Pelzer)

(Foto: Het gezin Alassaad op een zomers dag in Castricum)