Foto boven:
Als Cindy Theissling over haar vredesmissie in Afghanistan vertelt hangen de leerlingen van groep acht aan haar lippen. (Foto: Henk de Reus)

Castricum – In de aanloop naar 4 en 5 mei organiseert het plaatselijke 4 en 5 mei comité activiteiten om de jeugd bewust te maken van de begrippen oorlog en vrede. Deze keer bezocht veteraan Cindy Theissling uit Limmen groep acht van de Cuneraschool. Ze vertelde over haar vredesmissie in Afghanistan. Vijf kwartier hingen de leerlingen aan haar lippen.

Door Henk de Reus

Voor deze gelegenheid heeft Cindy (34) speciaal haar veteranenuniform aangetrokken. Aan beide kanten van het digibord hangt een shirt: een groen shirt van het Korps Mariniers en een zandkleurig shirt dat onderdeel uitmaakte van het gevechtstenue dat Cindy tijdens de vredesmissie droeg.

Vrijheid niet vanzelfsprekend

De presentatie start met een dia met de tekst dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. Daarna legt Cindy uit wat we precies op 4 mei herdenken en op 5 mei vieren. Ze vertelt de leerlingen hoe zij in het leger terecht kwam. ,,Na de havo wilde ik iets gaan doen wat ik leuk vond. Het leger leek mij wel wat. Ik volgde eerst de eenjarige opleiding Vrede en Veiligheid en trad hierna in dienst bij het leger. Ik was toen negentien jaar en volgde eerst de algemene militaire opleiding van drie maanden. Mijn keuze viel op het onderdeel bevoorrading en transport. Je weet dan dat er een kans is dat je ook kunt worden uitgezonden, maar hierop rekende ik eigenlijk niet omdat ik nog erg kort in militaire dienst was. Toch kwam het tot mijn grote verrassing zover. Ik moest vijf maanden op vredesmissie naar Afghanistan.’’ Ze toont de leerlingen de brief van het ministerie waarin zij opgeroepen werd. Het is duidelijk dat Cindy zelf in het onderwijs werkzaam is, want haar presentatie en de interactie met de leerlingen komt professioneel over. Terloops laat Cindy een 5,56 mm lege huls zien. Mats, leerling van groep 8, zegt dat hij lege hulzen op Vlieland heeft gevonden.

Kamp Holland

Cindy zegt dat de overgang naar Afghanistan erg groot voor haar was. ,,Hier heb je alles en leef je in welvaart, maar eenmaal in het leger ga je terug naar de basis’’, legt ze uit. ,,Was je niet bang?’’, vraagt een leerling. ,,De angst kwam pas toen ik naar Afghanistan ging. In het leger zelf was ik niet bang’’, aldus Cindy. Ze vertelt hoe ze in ‘Kamp Holland’ terecht kwam en toont foto’s van het kamp, de slaapkamer waarin ze sliep en van het munitiecomplex. Er worden meteen allemaal vragen op Cindy afgevuurd. ‘Met hoeveel anderen sliep je op de kamer?’, ‘Hoe vroeg moest je ’s morgens opstaan?’ ‘Had je daar telefoon?’, ‘Wat aten jullie?’, ‘Wat voor medailles zitten er op je rever?’, ‘Droeg je een wapen?’ en ‘Heb je wel eens op iemand moeten schieten?’

Cultuurschok

Cindy vertelt dat ze in het kamp drie functies had: beheerder van de munitie, guard detainee (gevangenisbewaarder) en female searcher (vrouwen fouilleren). Deze functies licht ze toe. Cindy zegt dat het een cultuurschok voor haar was toen ze in de dorpjes kwam. ,,Alles loopt er een paar honderd jaren achter.’’ Ze toont foto’s van een dorpje, een huiskamer en een slaapkamer en vraagt de leerlingen of het er op hun slaapkamer ook zo rommelig uitziet. ‘Echt niet!’ krijgt ze direct als reactie terug. Cindy legt uit wat voor kleren de Afghanen droegen. Zelf zet ze een petje op dat de meeste jongens daar dragen. Hierna pakt ze een boerka en nodigt een leerlinge uit om te ervaren hoe dit voelt. Haar reactie: ,,Ik voel mij opgesloten en ik vind het maar niks dat je alleen door het stukje gaas kunt kijken. Bah, het gaas prikt in m’n gezicht.’’

,,Wat deden jullie in de dorpen?’’, vraagt iemand. Cindy legt uit dat hun eenheid controleerde of er spullen in de woningen waren die er niet mochten zijn, zoals explosieven. Op het digibord verschijnt vervolgens een foto van een kameel met een poot dat ergens aan vastgemaakt is en een foto van een kip aan een touw. ,,Zoals je ziet zorgen ze niet goed voor hun dieren’’, zegt Cindy. ,,Ah, wat zielig’’, is de reactie meteen.

Toilet

Als de leerlingen te horen krijgen dat de Afghanen in de dorpjes geen toilet hebben en hun behoefte ergens buiten in de buurt van hun huis doen vraagt een kind zich af hoe dit dan in de gevangenis gaat. Cindy: ,,Meestal hebben ze nog nooit een wc gezien. Ze gaan met hun gezicht naar de stortbak op de wc-pot staan, vervolgens hurken ze en doen ze hun behoefte.’’ Ze doet het voor. Een lachsalvo volgt. Dan volgt een foto van een Afghaans gezin dat verhuist. Alle huisraad wordt gedragen door een volgepakte kameel en een ezel. Dit roept vanuit de groep de vraag op of de Afghanen geen auto’s of bussen hebben. ,,Ja, die hebben ze wel, maar dat zijn allemaal gammele karretjes die op instorten staan. Hiermee kun je niet verhuizen.’’

Willem-Alexander

Na het inkijkje in de Afghaanse cultuur toont Cindy een groepsfoto van de manschappen van Kamp Holland. Helemaal achterin in het midden staat Koning Willem-Alexander die toen nog prins was. Hij kwam aan het eind van de missie op bezoek. Omdat de baard toen nog ontbrak herkennen de leerlingen hem niet meteen en moet Cindy hem aanwijzen.

Boodschap

Cindy sluit af met een dia met een alleszeggende boodschap: ,,Geniet van het leven en waardeer wat je hebt omdat vrijheid niet vanzelfsprekend is!’’ Hierna is er nog ruimte om een baret of een Afghaans petje op te zetten, of een boerka aan te trekken. Hiervan maken de leerlingen gretig gebruik. Eén ding is duidelijk: de boodschap is bij de leerlingen overgekomen.