Castricum – In deze rubriek komen mensen aan het woord die pas in Castricum zijn komen wonen. Soms van heel ver weg. Castricum zat een tijdje op slot voor statushouders. Recent worden er mondjesmaat weer statushouders geplaatst. Deze keer de familie Moussa uit Irak.

Door Ans Pelzer

Vijf jaar geleden heeft vader Raed (33) asiel aangevraagd in Nederland. Raed werd van het ene asielzoekerscentra naar het andere gestuurd. Via Ter Apel, Utrecht, Goes, Alphen aan den Rijn, Arnhem, Haarlem naar Den Helder. Uiteindelijk werd hij in 2017 in Limmen geplaatst op de Oosterzijweg. In een vleugel van dit pand wonen enkel alleenstaande mannelijke statushouders naast elkaar in kleine kamertjes. Hoe het leven daar is? Raed wil er niet veel over zeggen. Hij schudt alleen zijn hoofd en verzucht: ,,het is er heel erg smerig en oud. Het is heel lastig om te integreren in de Nederlandse samenleving of de Nederlandse taal beter te leren als je daar woont tussen alleen maar andere statushouders.”

Het gezin herenigd

Zijn vrouw Zahraa (28) en twee dochters arriveren in augustus 2020 in Nederland. Gelukkig kreeg Raed door gezinshereniging een gezinswoning toegewezen door de gemeente en woont het gezin sinds maart dit jaar in een leuke, gezellige buurt in Castricum. Ze krijgen ondersteuning vanuit VluchtelingenWerk. De buurt is erg betrokken; alle nieuwe buren krijgen een welkomstkaartje en -bloemetje, er worden een buurt-BBQ en borrelmomenten georganiseerd en het gezin kon veel spullen overnemen van de aardige buren. Het gezin is heel dankbaar voor dit warme welkom en wil straks, als de Ramadan voorbij is, graag alle buren ontmoeten.

Het hele gezin is nu hard bezig Nederlands te leren. Ranya (10) gaat naar een speciale basisschool bij De Fakkel in Heemskerk en Israa (14) fietst elke dag naar het ISK Kennemer College in Heemskerk, waar ze extra Nederlandse taalles krijgt. De dochters gaan graag naar school en maken al veel vriendinnen. Allemaal zijn ze blij dat ze weer samen zijn en moeder en dochters vinden het leven zonder hoofddoek ook veel fijner. De regels in Irak zijn heel moeilijk voor vrouwen. Meisjes worden op hun veertiende al uitgehuwelijkt en vrouwen mogen niks zonder bijzijn van een man. Moeder Zahraa kreeg op haar veertiende al haar eerste kind. Dochter Israa: ,,In Irak werd me steeds verteld wat ik moest doen en laten en moest ik tijdelijk bij mijn opa wonen omdat mijn vader was gevlucht. Hier kan ik in vrijheid spelen met vriendinnen en straks gaan studeren.

Weg uit Irak of de dood

Raed werkte lange tijd als chauffeur en technicus voor het Iraakse leger om zijn gezin te onderhouden. In 2014 begon de separistische organisatie Islamitische Staat in Irak een offensief tegen het regeringsleger. In die oorlog sloegen zo’n 800.000 mensen op de vlucht voor het geweld. ,,Van IS moest ik dood en van het Sjiitische regeringsleger ook, omdat ik tot de Soennitische bevolkingsgroep hoor. Voor mezelf… nu ja, maar hoe zou het leven van mijn vrouw en mijn dochters worden zonder mij? Een gezin zonder vader is vogelvrij en mijn dochters zouden geen enkele bescherming hebben.

Barre vlucht

Raed: ,,Ik ben gevlucht voor de toekomst van mijn dochters. Ik kwam eerst lopend aan in Turkije. Daar heb ik nachten op straat geslapen. Er zijn miljoenen vluchtelingen uit Syrië in Turkije. Vanuit Turkije ging ik met een gammel bootje naar Griekenland. Twee keer heb ik in een boot gezeten die zonk. Ik heb het allemaal overleefd. Ik heb wel met 74 mensen op een boot gezeten die voor 10 mensen bestemd was en heel veel dode mensen en kinderen in de zee gezien. Daarna naar Macedonië, Servië en Hongarije. Vanuit Hongarije hebben we met 10 mensen dagenlang in een vrachtwagenbox gezeten om naar België te komen. De vrachtwagen vervoerde tomaten en dit was het enige wat we konden eten. We zaten opgesloten in het donker en we waren continue bang om ontdekt te worden.”

De toekomst

Raed: ,,Ik ben bijna klaar met inburgeren en volg nu bij ‘Op weg naar werk’ een traject om aan het werk te komen. Ik wil wel klusjesman, onderhoudsmonteur of elektricien worden. Schilderen en behangen kan ik ook goed.” De dochters? Israa wil later graag tandarts worden, ze heeft een slecht gebit en dat inspireert haar voor de toekomst. Ranya filmt de wereld om haar heen met haar telefoon en wil later het liefst vlogger worden. Moeder Zahraa hoopt een opleiding tot schoonheidsspecialiste te kunnen volgen nadat ze klaar is met haar inburgeringstraject.

VluchtelingenWerk Castricum maakt vluchtelingen wegwijs in hun nieuwe gemeente en ondersteunt bij het regelen van allerlei praktische zaken. VluchtelingenWerk is altijd op zoek naar nieuwe vrijwilligers. Interesse? Neem contact op met Yvonne van Santen, teamleider Castricum/Uitgeest/Akersloot via yvansanten@vluchtelingenwerk.nl of telefonisch: 06 51745079. ((Foto: Ans Pelzer)