Castricum – In deze rubriek komen mensen aan het woord die pas in Castricum zijn komen wonen, soms van heel ver weg. Castricum zat een tijdje op slot voor asielzoekers. Recent worden er mondjesmaat weer statushouders geplaatst.
Door Ans Pelzer
De familie Ali, van Pakistaanse afkomst, woont in Castricum sinds september 2020. ,,Het gaat in je hoofd zitten: de vlucht en de tocht langs veel Nederlandse asielzoekerscentra. Met telkens de onzekerheid of, waar en wanneer je ergens terechtkomt.” Het gezin bestaat uit Raza Ali (33), zijn vrouw Mischal Ali (27) en hun twee dochtertjes. De oudste is vier jaar, de jongste is twee jaar oud. Het meisje van vier werd ziek van de situatie. ,,Maar nu we een huis hebben, gaat het de goede kant op”, aldus Raza.
Gevlucht uit Pakistan ,,We komen uit Baluchistan, een Pakistaanse provincie waar al decennialang gevechten plaatsvinden tussen de Pakistaanse regering en de opstandelingen in Baluchistan.” Een oorlog waar vrijwel niemand van gehoord heeft, al is het maar omdat de Pakistaanse regering geen journalisten toelaat in het gebied. Toch is de strijd in Baluchistan, strategisch gelegen tussen Iran, Afghanistan en de Arabische Zee, even oud als de staat Pakistan (zo’n zeventig jaar). ,,Baluchistan is de grootste provincie van Pakistan en ondanks alle natuurlijke rijkdommen (koper, gas en goud) de armste provincie van Pakistan.” Volgens de Baloch worden al die rijkdommen ingepikt door de centrale regering. De strijd tussen de Baloch en de Pakistaanse regering escaleerde en de repressie met verdwijningen, martelingen en illegale executies werd steeds extremer met massamoorden en bombardementen.
Via Maleisië naar Zweden
,,We vluchtten vanuit Maleisië naar Zweden. Omdat ik in Maleisië werkte als IT-specialist, kreeg ik een uitreisvisum. In Zweden kreeg ik de vluchtelingenstatus maar omdat ik vaker in Nederland werkte werden we doorgestuurd naar Nederland. Het is heel moeilijk om vanuit Pakistan weg te komen. Vanwege mijn visum konden wij met het vliegtuig, maar er zijn ook mensen die met bootjes naar Europa komen. In juli 2018 kwamen we in Nederland. Eerst in het azc in Ter Apel, daarna woonden we in Weert, Wageningen, Arnhem en Den Helder. Dat was een moeilijke tijd. De regels zijn in de ACZ’s hetzelfde en het is er oké. Maar de voortdurende onzekerheid waar je nu weer heen gestuurd wordt knaagt wel.”
Wonen in Castricum ,,Het is een enorme opluchting dat we in Castricum kunnen blijven. Onze dochter volgt zoomlessen om de taal onder de knie te krijgen en wij zijn ook hard bezig Nederlands te leren. Maar het is een moeilijke taal. Ik probeer werk te vinden, maar de eerste vraag is steeds of ik voldoende Nederlands spreek. Dat is nog niet zo. Corona speelt ook een rol, want bedrijven zijn voorzichtig met het aannemen van nieuwe mensen.”
Contact met de buurt
,,We hebben contact met de buren en mensen uit de wijk. Een keer per week komt een taalcoach bij ons langs. De taal blijft moeilijk, maar we hebben een goede leraar. We vinden het heel fijn hier en we hopen hier een toekomst op te kunnen bouwen.” (Foto: aangeleverd)