Foto boven:
Het is aftellen geblazen voor Ronald en Ans Borstlap. Op 1 januari stoppen zij met de winkel. Foto: Henk de Reus

Castricum – Muziekhandel Borstlap aan de Bakkummerstraat is voor vele Castricummers, maar ook voor mensen daarbuiten, al 45 jaar een begrip. De meesten kennen de winkel wel van het kopen van een muziekinstrument of bladmuziek. Instrument kapot? Ronald zorgde ervoor dat het weer functioneerde. Na 1 januari stopt de service want Ronald (72) en Ans (75) sluiten voorgoed hun deuren.

Door Henk de Reus

Het interview vindt plaats in de woonkamer. In de hoeken staan links en rechts een piano en drie kanjers van vleugels. Ze passen niet in de werkplaats. Het maakt de kamer vol, maar wel ‘gezellig vol’. Hij kan zo als decor in een filmsetting dienen. ,,We hebben altijd al tussen de piano’s gewoond en hebben wel situaties gekend dat het echt kruip-sluip was om door de kamer te lopen”, zegt Ans.

Romantisch

Ronald en Ans zijn de zaak 45 jaar geleden gestart, de eerste tien jaar aan de Kleibroek. Vijfendertig jaar terug vestigden zij zich aan de Bakkummerstraat. De wens om iets met muziek te doen zat er bij Ronald al vroeg in. ,,In de jaren 70 studeerde ik geologie en speelde graag piano. Toen de studie spaak liep vertelde een pianostemmer dat hij ermee ophield en een opvolger zocht. Het leek mij wel een romantisch idee om op deze wijze bij mensen over de vloer te komen. Ik besloot de opleiding aan de pianoschool te volgen en legde mij toe op piano’s, revisie en stemmen en heb ook jarenlang gewerkt bij een pianozaak in Haarlem.”

Piano als toonbank

Ans wilde aanvankelijk maatschappelijk werkster worden, maar stopte deze opleiding toen ze met het bedrijf startten. Terwijl Ronald instrumenten repareerde hield Ans zich bezig met de verkoop van artikelen in de winkel. Heel toepasselijk: een tafelpiano uit de negentiende eeuw dient als toonbank en scheidt haar van de klanten.

Passie

Ronald heeft een passie voor oude instrumenten en vertelt dat hij wel eens instrumenten in, of onder zijn handen had die min of meer een museale waarde hadden. ,,Ik heb eens een kabinetpiano gerestaureerd die in 1810 was gebouwd. Hij was 1.90 meter hoog. Deze zie je niet alle dagen. Ik voerde vele reparaties uit van negentiende-eeuwse instrumenten en uiteraard ook recentere piano’s en vleugels.”

Werkplaats

Ronald gunt de verslaggever graag een blik in zijn werkplaats naast de winkel. Het is een ambachtelijke werkplaats van de oude stempel. Aan de wand hangen gitaren en violen, al dan niet in reparatie. Midden in de werkplaats staat een uit 1876 daterende piano van de Duitse firma J & P Schiedmayer. ,,Dit was een grote klus. Met het repareren ben ik, met tussenpozen, twee jaar bezig geweest. Nagenoeg het hele binnenwerk moest vervangen worden”, vertelt Ronald. Dan moet het wel iets bijzonders zijn, denk je dan. Op verzoek van de verslaggever speelt Ronald een kort stukje muziek. Als de eerste warme noten klinken weet je meteen hoe het gezegde ‘Iets klinkt als muziek in de oren’ is ontstaan.

Bekende Nederlanders

Het echtpaar heeft heel wat klanten over de vloer zien komen, zelfs enkele bekende Nederlanders. De namen noemen ze niet, want dat vinden ze opschepperig. ,,Je bouwt in de loop der jaren een band met de klanten op”, zegt Ans. ,,Het ging zo ver dat dat ze lief en leed ook met mij deelden. Ik heb wel eens een traantje gelaten hoor. Ik vond het altijd leuk als ik mensen kreeg die op hoge leeftijd nog een muziekinstrument wilden leren spelen. Zo kwam er een man van 91 die een piano wilde kopen omdat hij piano wilde leren spelen.”

Anekdotes

Ronald: ,,Maar je maakte ook wel eens gekke dingen mee. Zo moest ik eens een vleugel afleveren bij een crematorium in Zaanstad. Deze zou worden gebruikt bij een crematie. We kwamen op tijd aan om de vleugel vanaf de begane grond naar de eerste verdieping te brengen. Maar toen we deze eenmaal in de lift hadden gekregen gingen de liftdeuren niet meer dicht. De sensoren waren niet op de lengte van de vleugel berekend. Als een haas moest alles weer naar buiten en de bus in. We reden in de hoogste versnelling om het gebouw heen om de vleugel maar aan de andere kant af te leveren. Het gaf een hoop stress en de crematie liep hierdoor een half uur vertraging op.”

‘Koppensneller’ Ronald herinnert zich nog goed dat hij regelmatig een klant op bezoek kreeg die een gitaar bij hem kocht. ,,Als hij er een had uitgezocht vroeg hij of ik het bovenstuk met de mechanieken wilde loszagen van de rest. Hij vertrok alleen met de kop en de klankkast kon ik in de open haard gooien, waarin trouwens in de loop der jaren heel wat piano’s zijn verdwenen. Het gebeurde meerdere keren dat deze ‘koppensneller’ terugkwam met hetzelfde verzoek. Wat hij met al die koppen deed is voor mij altijd een raadsel gebleven.

Minder instrumenten

Ans herinnert zich een vrouw die haar vroeg of ze ook een mondharmonica had waarop ze ‘Let it be’ kon spelen. ,,Ik verkocht haar de mondharmonica en een dag later kwam ze teleurgesteld terug. Als ze op het ding blies kwam er niet de muziek van ‘Let it be’ uit. Tja, als alles zo gemakkelijk ging…” Ans en Ronald merken wel dat er minder instrumenten worden verkocht dan vroeger. Ronald: ,,Er wordt tegenwoordig veel minder piano gespeeld dan vroeger. Ook zien we minder jeugd in de winkel. Jongelui besteden dagelijks vele uren aan hun mobieltje. We vinden het jammer dat hierdoor talenten blijven liggen.”

Hartverwarmende reacties

Hoe reageren klanten op de aanstaande sluiting van de winkel? Ans: ,,Veel klanten hebben het recent gelezen in een regionale krant, dus zij weten het al. Anderen reageren verbaasd en vinden het erg jammer. Je hebt ook zo’n lange band gehad met de meeste klanten. De reacties zijn echt hartverwarmend. Het doet ons zo goed.”

Het echtpaar gaat het voortaan rustiger aan doen. Ronald blijft hobbymatig doorklussen. Ze hebben nog niet nagedacht over de vraag hoe ze hun vrijkomende tijd gaan invullen. Voorlopig gaat de uitverkoop nog even door. Bezoekers hebben nog tot 1 januari de tijd om hun slag te slaan en het sympathieke echtpaar de hand te drukken.