Ik zag onlangs een tv-programma van de regio Limburg met daarin een tevreden boer en een trotse bakker. Zij showden samen een brood dat gebakken was van het graan dat de boer had geoogst. Zijn boerderij was gesaneerd en hij was overgegaan op een andere bedrijfsvoering. Ik las dat er in ons dorp nog maar één zelfstandige ambachtelijke bakker actief is; de enige die is overgebleven van de twintig in een grijs verleden, de tijd dat Castricum nog zo’n achtduizend inwoners telde.

Ik dacht: zou dit nu geen goed idee voor Castricum zijn? Een boer of tuinder die meedoet aan een aantrekkelijk saneringsplan en brood ziet in het oogsten van graan? Misschien wel met samenwerking van PWN, die het duingebied zo graag terug wil geven aan de natuur? Ik zie het gebeuren vanuit de win-wingedachte.

Soms levert minder doen meer op. Het graan wordt geoogst en door die mooie molen in Akersloot gemalen. De bakker kan zijn vakbekwaamheid laten zien. Hij bakt het brood zonder enige toevoeging; meel water, gist en een beetje zout vormen de enige ingrediënten. Hij knipt het brood met plezier. Iets minder gerezen, maar hoger geprezen. Wij consumenten ruiken en proeven weer een natuurlijk brood. Is het een utopie? Is het een fata morgana ? Wat in Limburg kan, kan in ons dorp ook, zou je zeggen. Op de broodzak kan komen te staan ‘Het wuivende graan heeft de tijd doorstaan.’

Dick Groot, Castricum