Ik heb van heel veel dingen weinig of geen verstand. Maar over heel veel dingen wel een mening. Dit overdenkende vroeg ik me af wat wellicht een sterke kant van mij zou kunnen zijn. Ik meende dat dit wel eens het zogenaamde ‘out-of-the-box’-denken zou kunnen zijn, een niet te onderschatten eigenschap waaraan allerlei positieve kwalificaties toegedicht worden, als je er vacatures in dagbladen of succesverhalen op ‘socials’ op naslaat. Mijn leeftijd was misschien een factor die het out-of-the-box-gehalte van mijn competenties ophief, maar dat was typisch zo’n grijs gebied waar ik wel een mening over had maar weinig zinnigs over kon zeggen…

Niettemin was ik onlangs in gesprek met een vriend die ergens aan de koude kant een boerenconnectie heeft en zijn zorgen uitte over het asielbeleid dat, op z’n zachtst gezegd, enige sturing ontbeert. Het zijn twee onderwerpen van vele waar veel over te doen is de laatste tijd. Als ‘gewone burger’ voel ik me af en toe enigszins machteloos wat betreft alle onheil dat ons boven het hoofd lijkt te hangen. Dus voelde ik vreugde opwellen toen ik ineens een lumineuze ingeving kreeg: de asielboer. Het leek ineens alsof ik een oplossing had voor tenminste één prangend probleem, of eigenlijk twee en misschien wel drie… Drie vliegen in één klap, hoe kreeg ik dat nou voor elkaar? En misschien zelfs wel vier…!

Het idee was als volgt: er zijn teveel koeien, te weinig opvangplekken en er is sprake van ernstig afnemende biodiversiteit door stikstof en monocultuur. Ineens zag ik het voor me: koeien uit de stallen, asielzoekers erin die, als ze dat willen, gewassen kweken die bijdragen aan biodiversiteit. Bijvoorbeeld het aanleggen van voedselbossen, het volgens principes van de permacultuur inrichten van het landschap, heggen vlechten etc. Werkzaamheden waar misschien al ervaring mee opgedaan is in het land van herkomst of waar voordeel mee is te behalen in het geval men er voor kiest terug te keren. En voedsel oplevert voor álle inwoners… Ik zag geitenhoedende asielwerknemers voor me… Schoolschuren, waar onderwijs werd gegeven. Lachende gezichten van blije asielzoekers en tevreden boeren… Dat zijn dus drie vliegen in één klap: minder koeien, meer opvangplekken en meer biodiversiteit… Win, win, win…

Wat is dan die vierde vlieg? Ik dacht aan…. auto’s! Waarom geven we de straten, pleinen en binnensteden niet terug aan de mensen? De openbare ruimte wordt ingenomen door blik en staal dat overal geparkeerd wordt, de lucht vervuilt en waarvoor gigantische hoeveelheden zwart tapijt wordt uitgerold dat het landschap verdeelt en doorsnijdt… Hoe zonde van onze leefomgeving.

Gelukkig zijn daar de megastallen. Ook hier geldt: koeien eruit, auto’s erin. Aan de randen van steden en dorpen worden stallen auto-opslagplaatsen. De steden zelf worden autovrij en bereikbaar met slimme, zelfrijdende elektrische voertuigen waar je elk moment op vaste routes op kunt stappen.

Verdere uitwerking is natuurlijk nodig, maar het idee zelf leek me…. geniaal…!

Zie daar de vier vliegen en de ene klap. Het kan wel. Als je maar wilt. Of niet anders meer kan…