Meestal vinden er tijdens vakanties wel gebeurtenissen plaats die je vakanties gedenkwaardig maken. Een schietpartij, een vliegtuigongeluk, een bekende zangeres die overlijdt. Dat soort dingen, waardoor je weet: toen dat gebeurde was ik daar-en-daar. Finland, Ierland, Amerika. Dit jaar was er niet één kenmerkende gebeurtenis tijdens de vakantie, het was meer een rommelig samenspel van ontwikkelingen en gebeurtenissen. De meeste welbekend, hoewel we ze hard ons best  doen ze te negeren of te ontkennen.

De temperatuur stijgt. Het wordt warmer en warmer. Regen blijft uit. Landen of delen daarvan zijn gortdroog. Dat wat wij natuur noemen is er beroerd aan toe, maar we doen nog niets met dit gegeven. Integendeel. De wegen zijn voller dan ooit, vliegvelden zijn stresslocaties die de aanwas van toeristen niet aankunnen, treinen puilen uit, zijn vertraagd of komen vast te staan. De leefomgeving staat onder druk. In veel landen speelt dezelfde discussie over de uitstoot van stoffen waarmee we onze leefwereld naar de knoppen helpen.

We doen het dus zelf en we maken onze eigen omgeving onleefbaar, wat logischerwijs een niet heel logische handelswijze lijkt. Maar wat doen we? We protesteren. Ontkennen. Hangen massaal vlaggen ondersteboven. Wat natuurlijk heel leuk en ludiek is, maar op een gegeven moment wordt het tóch storend. Kan alles zomaar? Hoelang is deze intimiderende manier van doen nog te tolereren? Zijn ze nou echt gek geworden, die lui die de teloorgang van onze leefwereld blijven ontkennen en bereid zijn daarvoor grof geweld in te zetten? Fietsend door de gemeente waarin ik woon was mijn verbazing groot bij het zien van vier omgekeerde vlaggen bevestigd aan lantarenpalen rondom een rotonde tegenover het gemeentehuis. En met mijn verbazing steeg ook mijn verontwaardiging.

Mijn pogingen om iedereen het voordeel van de twijfel te geven verloor het van de verontwaardiging over deze actie, die op mij de indruk wekt dat degenen die daarvoor verantwoordelijk zijn volledig lak hebben aan manieren van leven waar anderen een voorkeur voor hebben, namelijk een minder verspillende levenswijze met een economisch model dat niet zo’n verschrikkelijk grote uitputting van de aarde tot gevolg heeft, geen uitbuiting van dieren of mensen (ik weet dat is een illusie, maar je kunt het tenminste proberen), geen overproductie, etc. Minder dus, minder van alles.

Ik wil best solidair zijn met boeren en vind dat niet alleen zíj, maar íedereen een stap terug zou moeten doen. Iedereen zou solidair moeten zijn en een offer moeten brengen voor verbetering van de leefomgeving. Geen tweede auto bijvoorbeeld, helemaal geen auto misschien, of een deelauto. Je moet ergens beginnen…

Misschien wordt het tijd voor een tegenactie. Tijd om vlaggen op de juiste manier op te hangen. Bij deze doe ik een oproep: hang de vlag uit. Rood-wit-blauw. Niet omgekeerd. En laat zien dat je wel bereid bent om een offer te brengen. Dat je wel bereid bent te onderkennen dat ontkennen geen zin heeft. Dat er iets moet gebeuren, omdat het anders wel eens te laat kan zijn. Hang ‘m op die vlag. Rood-Wit-Blauw!

Chris Groot, Castricum