Vaak hoor ik voorbijgangers zeggen dat de straat zo is opgeknapt. De Poelven. Natuurlijk, goed geïsoleerd en zonnepanelen, dat komt heel fijn uit met de energiecrisis. Maar ik noem graag even een kleinigheidje, een schoonheidsfoutje. Het begon met de vondst van een slak. En nog een aantal. Ook ontstonden er vaak roestvlekjes op de kunststof kozijnen. Als ik een magneet over het zand in de tuin haal, dan trek ik op tien centimeter al een behoorlijk aandeel voor magnetisme gevoelig materiaal uit dat (grauwe) zand. Voor de renovatie had ik mooie grond om het huis liggen, vol regenwormen, die zijn allemaal vertrokken.

Die deeltjes die aan de magneet bleven kleven heb ik gefotografeerd, tachtig maal vergroot. Het lijken net miniatuurlavasteentjes, in verschillende kleuren. Een tijd lang dacht ik dat dit van de Hoogovens afkomstig kon zijn, maar het soortelijk gewicht was te laag voor staalslak. Er bestaat helaas geen interesse vanuit de verhuurder naar welk materiaal hier in de tuinen ligt, bij iedereen ongeveer. Er is een onderzoek gedaan, na monstername, door een laboratorium. Daaruit kwam dat er geen sprake was van aanwezigheid van stoffen die zorgwekkend zouden zijn. Helaas is er geen uitspraak gedaan over wat we in de tuinen gekregen hebben.

Naar mijn stellige overtuiging verbrandingsrestanten vanuit een vuilcentrale, die nooit op een dergelijke manier in het milieu gebracht mogen worden. Daar zijn regels voor en handhaving. Een buurman van me trof een brok aan van 265 gram, en een uitspraak over wat dit is blijft achterwege. Het lijkt er op dat ik maar vrede moet hebben om op deze wijze bij te dragen aan de circulaire economie.

Ton Megens