Toen wij op de camping In Renswoude de auto loskoppelden van de caravan wisten we nog niet wat ons verder te wachten stond. Ineke manoeuvreerde de caravan met succes naar zijn plaats, hoewel een schriel appelboompje aanvankelijk tegenwerkte. De caravan waterpas stellen was een fluitje van een cent, de luifels uitzetten ging ook best vlot. Maar toen Ineke de mover van de wielen wilde halen gaf de afstandbediening geen sjoege. Wat er ook werd geprobeerd; nieuwe batterijen, de handleiding raadplegen, een telefoontje met de dealer, geen resultaat. Intussen waren we dagen verder.

Twee kleindochters van buren op de camping gooiden afgevallen appeltjes naar de paarden aan de overkant van de beek. Ze werden met smaak opgegeten. Toen de meisjes hard wegliepen om nieuwe appeltjes te halen, renden de paarden met hen mee. Isa en Demi kregen er schik in en renden met hun wapperende paardenstaarten met de paarden heen en weer.

Toen ik hun opa Gerard vroeg of hij ons met de mover wilde helpen, vond hij dat samen met zijn buurman Jan een uitdaging. Jan dook meteen onder de caravan en Gerard ging op een stoel prutsen aan de afstandsbediening. Na wat geheimzinnige handelingen had Jan succes en wist Gerard te melden dat de afstandsbediening toe was aan vervanging. Onze opluchting was er niet minder om. Een paar uur later belde Mathilde oma op om advies over het bakken van een appeltaart. Papa had de appels van zijn boom geplukt. ’s Middags hoorden wij ‘ping’. Op de iphone verscheen een foto van het resultaat. Wij reageerden: ‘Mooi, maar hoe smaakt-ie?’ ‘Mmm’, appte Mathilde.

Fons Verbeek, Castricum