,,Het is dankbaar werk om iemand bij de laatste wens te begeleiden”
Foto boven:
Mevrouw Ammeraal-Neuteboom zwaait iedereen nog even uit voordat de reis gaat beginnen. (Foto: Henk de Reus)
Castricum – Mevrouw Susan Ammeraal-Neuteboom (91) verhuisde in december 2019 van haar aanleunwoning naar woonzorgcentrum De Santmark. Ze verkeert in de laatste fase van haar leven. Ze wilde altijd graag nog een keer naar de Schoorlse duinen. Het woonzorgcentrum nam contact op met Stichting Ambulance Wens, die dit soort wensen in vervulling laat gaan. Afgelopen woensdag werd zij opgehaald voor een laatste uitje.
Media-aandacht
In haar appartement bereiden schoondochter Sandra en haar kinderen Ilma en Rob hun (schoon)moeder voor op het uitje. Als Sandra zegt dat de verslaggever even een foto komt maken is de eerste reactie ,,Moet dat nou allemaal”? Ze is duidelijk overrompeld. Van het reisje naar Schoorl was ze vooraf op de hoogte gebracht, maar niet van de media-aandacht. Als Rob er een schepje bovenop doet en gekscherend zegt dat de SBS-filmploeg straks opnamen komt maken, verschijnt er al gauw een lach op haar gezicht.
Schoorlse duinen
Mevrouw Ammeraal geeft aan er zin in te hebben. Toen de ambulance was geregeld en zij alleen nog maar de bestemming hoefde aan te geven, was ze er snel uit. Het werden de Schoorlse duinen. ,,Ik heb er in het verleden regelmatig gefietst en gewandeld en vind het gebied heel mooi.” Ze vertelt dat ze er twee jaar terug nog met haar zoon en schoondochter is geweest. ,,We zijn toen met het zonnetreintje van Staatsbosbeheer door het duingebied gereden. Ik heb er erg van genoten. Wat gezondheid betreft was ik toen een stuk beter dan nu.”
Corona
Zoon Rob zegt dat z’n vader op 2 april jl. aan corona is overleden. ,,Een dag voor de crematie kreeg m’n moeder te horen dat ze ook corona had. Op de dag van de crematie vormden we een erehaag. Toen de lijkwagen voorbij kwam rijden werd m’n moeder in beschermende kleding en met een mondmasker op door twee verpleegsters in haar rolstoel naar de lijkwagen gereden. De kist werd een stukje naar buiten geschoven en dit was voor haar het moment van afscheid nemen. Dit uitje zal m’n moeder goed doen, want ze heeft na het overlijden van m’n vader ook nog eens een paar maanden tussen vier muren opgesloten gezeten. Wij mochten haar niet bezoeken. Ze heeft er vrede mee als ze er morgen niet meer is, maar tot dat moment plukt zij de dag. Ze houdt nog al het nieuws bij en leest dagelijks de krant.”
Stichting Ambulance Wens
Sandra Veenman, verzorgende in De Santmark, blijkt het brein achter het verrassingscomplot te zijn. ,,Fantastisch wat Stichting Ambulance Wens allemaal doet. Ik mailde de stichting om 15.00 uur over het idee en tien minuten later kwam het antwoord al. De vrijwilligers van de stichting zijn allemaal professionals en staan altijd klaar om een bijdrage te leveren aan de uitvoering van iemands laatste wens. Zij doen dit met passie en verdienen veel respect,” aldus Sandra.
Inmiddels komen Hans en Annemiek, twee verplegers van de stichting, met een ambulancebed aanlopen. Ze moeten nog even wachten omdat mevrouw Ammeraal nog een andere verslaggever te woord staat. Hans vertelt intussen dat hij tot zijn pensioen ambulancechauffeur is geweest. Voor hem is het een voortzetting van zijn vroegere werk. Hij is er helemaal voor overgekomen uit zijn woonplaats Vlissingen. Hans: ,,Het is altijd dankbaar werk om iemand bij een laatste wens te mogen begeleiden. Daarvoor stel ik graag mijn vrije tijd beschikbaar.” Zijn collega Annemieke beaamt dit. Zij werkt nog in de verpleging en dit is eigenlijk haar vrije dag.
Vanuit haar rolstoel wordt mevrouw Ammeraal voorzichtig op het ambulancebed gelegd en naar buiten gereden. Alsof ze op schoolreisje gaat steekt ze haar hand naar iedereen op en wordt ze uitgezwaaid. Dan gaat het richting Schoorl. De eerste pitstop vindt plaats in Groet, waar ze zich de koffie met gebak goed laat smaken. Hierna gaat de reis, via Hargen aan Zee, naar het gemeentehuis van Graft-De Rijp. Deze bestemming stond ook nog op haar bucketlist. Kleindochter Nadine vertelt dat haar oma zeker naar Graft was gefietst als ze dit nog gekund had.
Later in de middag arriveert mevrouw Ammeraal weer in haar appartement. Ze is erg enthousiast, maar tegelijk vermoeid na zo’n lange dag. Nadine wil de reactie wel namens haar oma verwoorden. ,,Deze verwendag met de ambulance was zeer overweldigend voor oma. Het ambulancepersoneel was heel lief voor haar en niets was hen teveel. Het was de eerste keer dat het zorgcentrum zoiets voor iemand organiseerde. Oma voelt zich echt uitverkoren en gaat nog even nagenieten van haar ‘laatste uitje’.” (Tekst: Henk de Reus)
