Foto boven:
Jennifer (rechts) en partner Erin brengen een laatste groet aan het graf van Henri Raymond Fielding. (Foto: Henk de Reus)
Castricum – In de editie van 1 november jl. schonk deze krant aandacht aan het bezoek dat de Australische Jennifer Fielding aan het graf van haar in de oorlog omgekomen oudoom Henry Raymond Glover (Ray) zou brengen. Zijn levenloze lichaam spoelde op 15 juli 1943 aan op het stand van Castricum. Hij ligt begraven op het oorlogskerkhof bij de dorpskerk.
Door Henk de Reus
Al sinds haar kinderjaren hoorde Jennifer via haar grootmoeder Jean Fielding veel verhalen over haar oudoom Ray. Jean, inmiddels 98 jaar, is een van de twee nog in leven zijnde zussen van Ray. Ze emigreerde kort na de oorlog naar Australië. Ze heeft Ray niet uit haar hoofd kunnen zetten omdat ze hem nooit een laatste groet heeft kunnen brengen. Jennifer beloofde haar oma deze taak op zich te nemen. Afgelopen zaterdag was het zover.
Bezoek graf
Het is een grijze dag en er ligt regen op de loer. Jennifer en haar partner Erin arriveren om half tien op het station in Castricum. Ze komen zojuist uit Amsterdam, waar zij vier dagen verblijven. Beiden worden opgewacht en begroet door amateur historicus John Heideman. Even later lopen ze samen in de richting van de Dorpsstraat. Als ze bij de dorpskerk aankomen vertelt Heideman eerst iets over de geschiedenis van het oorlogskerkhof. Daarna loopt het drietal naar de grafzerken en maken de ogen van Jennifer contact met de grafsteen van haar oudoom. Deze wordt geflankeerd door vlaggetjes van Groot Brittannië, Nederland en Australië. Er heerst een serene rust. Eerst blijft Jennifer op een paar meter afstand van de steen staan. Haar gezicht betrekt. Ze wist dat ze voor een laatste groet kwam, maar nu het moment daar is komt de aanblik van de steen bij haar binnen. Ze doet ze een paar stappen naar voren, hurkt voor de grafsteen van Ray, legt bloemen neer en raakt de steen even aan. De emoties komen los en Erin legt een troostende arm om Jennifers schouder. Hierna staan beiden nog vijf minuten in stilte voor de grafsteen.
Intussen heeft Heideman Jennifer een grote foto van Ray aangereikt zodat deze een gezicht krijgt. Het raakt Jennifer. Ze houdt de foto boven de grafsteen als een kostbaar bezit in haar handen terwijl haar gezicht langzaam bijtrekt. Omdat ze de laatste groet eigenlijk namens haar grootmoeder brengt wordt er een foto gemaakt zodat ze dit, eenmaal thuis in Australië, aan haar kan laten zien. Oma Jean was al zeer verguld met de aandacht die de krant aan haar broer en aan het aanstaande bezoek van Jennifer besteedde. De desbetreffende pagina in De Castricummer is voor haar ingelijst en heeft een prominente plek in het verzorgingshuis gekregen. Ze is er ontzettend trots op.
Strand
Hierna rijden de drie naar het strand. Het was Jennifers wens om de plaats te zien waar Ray destijds is aangespoeld. Ze wil de lucht op deze plek ruiken, inademen en opslaan in haar herinneringen. Het drietal loopt naar de vloedlijn. Jennifer kijkt enige tijd bewegingloos naar de zee. Een zacht briesje doet haar blonde haarlokken bewegen. Dan draait ze zich om alsof ze wil zeggen ‘Het is goed zo’.
Betekenis bezoek graf
Samen drinken ze bij een van de strandpaviljoens koffie. Een goed moment om Jennifer te vragen hoe zij haar bezoek heeft ervaren. ,,Het gevoel dat ik had toen ik Raymonds graf voor het eerst zag, is niet een gevoel dat ik met woorden kan beschrijven. Ik voelde een diepe verbondenheid met mijn familiegeschiedenis en met mijn grootmoeder in Australië. Alle verhalen die ik via mijn oma over Ray had gehoord kwamen tot leven. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Het voelde voor mij anders dan bij het zien van de foto’s van Ray. Ik voel mij bevoorrecht dat ik dit heb mogen meemaken en ik zal deze ervaring met mijn oma delen als ik terug ben in Australië. Ik heb het gevoel dat ik dit familieverhaal nu heb afgerond en dat Raymond erop kan vertrouwen dat zijn zus, door het vertellen van de verhalen aan volgende generaties, blijk heeft gegeven van de grote liefde voor haar broer. Ik wist al heel veel over de persoon die ik niet heb gekend, maar het aanraken van zijn grafsteen zorgde ervoor dat ik een gevoel bij hem kreeg. Ik voelde mij wel verdrietig toen ik de ongemarkeerde graven zag en ik aan de families moest denken die nooit antwoorden kregen’’, aldus Jennifer.
Heideman is blij dat zijn speurtocht tot het uiteindelijke bezoek van Jennifer heeft geleid. Ook hij kan dit nu afsluiten. Het neemt niet weg dat hij de laatste woorden van Jennifer ter harte neemt en dat zijn zoektocht niet ophoudt voordat alle aangespoelde soldaten een gezicht hebben gekregen.