Castricum – De 25-jarige Irene Slootweg is met spoed op zoek naar een gastgezin in Castricum waar ze per direct terecht kan. Het zou bij voorkeur een plek moeten zijn waar ze het komende jaar kan blijven wonen. Recent kwam ze vanuit Zuid-Afrika naar Nederland, het oorspronkelijke thuisland van haar vader. Haar droom: bloemist worden en een eigen zaak starten die een combinatie moet worden van bloemenwinkel en koffiezaak.

Door Raimond Bos

De vader van Irene groeide op in het Zuid-Hollandse Pijnacker en volgde een agrarische opleiding. Op 21-jarige leeftijd koos hij ervoor om zijn geluk buiten onze landsgrenzen te zoeken. Hij vestigde zich in Zuid-Afrika, waar hij samen met een compagnon een eigen kwekerij begon. Na verloop van tijd ontmoette hij er een vrouw die weliswaar zelf in Zuid-Afrika was geboren, maar wiens ouders uit Rotterdam kwamen. Ten tijde van de watersnoodramp in 1953 waren ze naar Zuid-Afrika geëmigreerd. Zelf bracht Irene haar jeugd door in een dorpje op ongeveer een uur ten noorden van Pretoria, de bestuurlijke hoofdstad van dat land. Ze doorliep in de afgelopen jaren de studie ‘BCom Financial Science’, dit jaar rondde ze die studie met goed gevolg af. Een prima studie, waarmee ze gemakkelijk een kantoorbaan in de financiële sector zou kunnen vinden. Maar zo’n baan is aan Irene niet besteed.

Ze vertelt: ,,Ik was eigenlijk van plan om genetica te gaan studeren. Daar had ik me ook voor ingeschreven, maar die inschrijving bleek niet goed te zijn verwerkt. Ik kon dus niet met die opleiding starten en de enige optie die ze op dat moment nog voor me hadden, was deze financiële studie. Ik vond rekenkunde altijd wel leuk en ik ben goed met cijfers, dus ik heb het maar gedaan.’’ In haar vrije tijd hield Irene zich onder meer met muziek bezig. ,,Ik bespeel de dwarsfluit, maar ik kan ook piano spelen. Ik speelde ook in het universiteitsorkest, maar doordat ik twee maanden geleden naar Nederland reisde, heb ik een uitvoering met het orkest gemist.’’

Zelfstandig bloemist

Het laatste jaar van haar studie combineerde Irene met een kantoorbaan en al snel kwam ze tot de conclusie dat dit niet haar gedroomde toekomstbeeld is. ,,Ik ben iemand die niet kan stilzitten en het lijkt mij niets om de rest van mijn leven van 08.00 tot 17.00 uur een kantoorbaan te moeten hebben. Ik merkte dat de mensen die daar werkten vooral op de boeken gericht waren. Ik ben juist een mensenmens.’’ De agrarische achtergrond die haar eigen vader heeft, spreekt haar daarentegen zeer aan. Toch is ze er nog niet helemaal uit wat ze nu eigenlijk precies wil gaan doen. ,,Ik heb zo veel interesses, ik vind het gewoon lastig om een keuze te maken.’’ Het afgelopen weekeinde bracht ze door bij haar oma in Pijnacker. Ze reisde per trein en zag de landerijen en de kassen in het Westland. ,,Mijn hart gaat gloeien als ik dat zie. Ik vind het mooi om mensen producten te kunnen bieden, zo vers van het land, zonder pesticiden geteeld. Het maken van bloemstukken, daar ligt mijn passie. Maar ook bakken vind ik heel mooi. Iets creëren voor een ander, prachtig!’’

In Zuid-Afrika werkte Irene enige tijd als zelfstandig bloemist vanuit huis. Dat ze alles op eigen houtje deed en zich niet aan ervaren bloemschikkers kon meten, ervoer ze als een nadeel. ,,Ik merkte dat ik stagneerde, terwijl ik juist wilde groeien.’’ Irene trok de stoute schoenen aan en besloot in Nederland bloemisten aan te schrijven om een stageplaats te bemachtigen. Maar dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. ,,Ze vroegen allemaal op een opleiding in het vak en die heb ik niet.’’ Uiteindelijk bood een bloemist in het centrum van Amsterdam haar een kans die ze met beide handen aangreep. Daar werkt ze nu drie dagen per week mee. Een vergoeding ontvangt ze er niet voor.

Slapeloze nachten

Aanvankelijk vond Irene tijdelijk onderdak bij een gezin in Amersfoort, inmiddels verblijft ze bij vrienden in Castricum. Ook dit is echter van korte duur, want na deze week staat ze weer op straat. Om wat inkomsten te hebben, heeft ze inmiddels drie dagen per week betaald werk bij patisserie De Roset, waar ze met veel plezier aan de slag is. Daarom zou ze ook graag een gastgezin vinden in deze gemeente. Ze is al wekenlang bezig om haar hulpvraag uit te zetten, maar helaas tot nu toe zonder succes. Even leek het erop dat ze een plek had gevonden, maar: ,,Die mensen hebben zaterdag onverwacht laten weten er toch van af te zien. Ze zagen het alsnog niet zitten. Ik begrijp dat ook wel, want je neemt toch een vreemde in huis. Zoiets is niet van zelfsprekend.’’

Even slikt ze. Een traan rolt over haar wang. ,,Ik begrijp best dat ik inbreuk maak op iemands leven. Het ligt ook eigenlijk heel erg buiten mijn eigen comfortzone om zoiets te doen. Maar als je wanhopig bent, doe je sneller dingen die je anders niet zou doen. Ik heb er nu slapeloze nachten van en ik merk dat ik er daardoor op mijn werk ook niet helemaal bij ben. Ik wil gewoon een plek waar het fijn thuiskomen is, zodat ik me geen zorgen hoef te maken. Zodat ik goed kan slapen en ’s morgens met frisse energie aan de slag kan gaan. En ik hou van gezelligheid, van mensen om me heen. Als ik bijvoorbeeld in een gezin met kinderen zou komen, als een soort au pair, dan zou ik met liefde ook leuke dingen met die kinderen willen gaan doen. Maar mijn tijd is beperkt, want ik ben zes dagen in de week van 07.00 tot 19.00 uur van huis.’’

Pioniersmentaliteit

Irene valt in de categorie ‘klein, maar dapper’. Ze lijkt de pioniersmentaliteit in de genen te hebben. ,,Mijn vader begon in het begin van de jaren tachtig ook zonder iets in Zuid-Afrika. Hij heeft me later wel eens verteld dat hij dat deed met meer moed dan verstand. Ik ben ook een beetje zo. Ik wil dingen zelf oplossen, ik ben sterk genoeg. Het inschakelen van hulp van anderen ligt niet in mijn aard. Maar nu moet ik wel, want ik moet toch ergens wonen. Geld om een woning te huren, is er niet. Mijn stage duurt een jaar, want ik wil alle seizoenen meegemaakt hebben. Daarna wil ik gaan werken aan mijn droom, een eigen bedrijf. Het liefst zou ik in korte tijd veel geld willen verdienen, maar ik ben ook een realist. Je moet je natuurlijk afvragen of dat haalbaar is in deze samenleving. Uiteindelijk wil ik gewoon mooie creaties maken voor mensen en persoonlijk contact hebben met mijn klanten.’’ Lezers van deze krant die Irene aan een logeerplek voor een jaar kunnen helpen, kunnen een bericht naar redactie@castricummer.nl sturen. Wij sturen het bericht dan door naar Irene. (Foto: aangeleverd)