Castricum – Hoewel de aankondiging van de Oekraïnemanifestatie in het gemeentehuis pas donderdag plaatsvond werd deze afgelopen zaterdag toch door zo’n honderdvijftig mensen bezocht. Het geeft aan hoezeer inwoners en organisaties binnen de gemeente zich betrokken voelen bij het lot van de Oekraïner bevolking.

Door Henk de Reus

De Oekraïnemanifestatie was bedoeld voor het betuigen van medeleven, of het stellen van vragen over inzamelingsacties, de opvang van vluchtelingen, of het bieden van onderdak. Voor het beschikbaar stellen van ruimte kon men zich aanmelden bij de gemeente. De manifestatie bood tevens de mogelijkheid om zorgen en verhalen te delen.

Toespraak

Als burgemeester Toon Mans een toespraak houdt is het doodstil. Hij wijst op de ramp die zich momenteel in Oekraïne voltrekt en de vele vluchtelingen die huis en haard verlieten om een veilig heenkomen in het westen te zoeken. ,,Het gemeentebestuur van Castricum leeft intens mee met de bevolking van Oekraïne. Met de mensen in het land, de vluchtelingen daarbuiten en met de bewoners van de gemeente Castricum die hun wortels in Oekraïne hebben. Wij zijn diep geschokt en aangeslagen door de beelden die we iedere dag voorbij zien komen. De gemeente bereidt zich in ieder geval voor op de best mogelijke manier om mensen op te vangen. Om mensen een veilige plek te bieden hebben we elkaar bij nodig. Opvang, zorg, vrijwilligerswerk en sociale voorzieningen zijn slechts enkele voorbeelden van vraagstukken die actueel zijn. We zien dat er ook al tal van initiatieven zijn van onze inwoners. Of het nu gaat om het inzamelen van goederen of het aanbieden van huisvesting, alle hulp is welkom.’’

Hij vraagt de aanwezigen vooral kennis met elkaar te maken, de verbinding te zoeken en elkaar hulp te bieden om zodoende sterk te staan voor de mensen uit Oekraïne. Aan het eind van zijn toespraak is het even stil, dan volgt een applaus dat langzaam aanzwelt.

Eerste gastgezin

Sandra van Sijtveld en haar gezin zijn de eersten in Castricum die een Oekraïens gezin in huis heeft genomen. Eerder zagen ze op Facebook een oproep om onderdak te bieden aan een gevlucht Oekraïens gezin. ,,Mijn man en ik waren er vrij snel uit en gaven gevolg aan de oproep. Vorige week donderdag kwam het gezin bij ons aan. We ontvingen de moeder en haar twee kinderen met open armen en met een grote pan soep. Ze hadden een lange reis achter de rug en slechts twee kleine rugzakjes, een kleine sporttas, koekjes en wat melk bij zich. We hebben er inmiddels een week vol indrukken, emoties, maar vooral dankbaarheid opzitten. De rust begint langzaam bij het gezin terug te keren. Samen proberen we in de Engelse taal de Hollandse en de Oekraïense keuken te ontdekken. De eerste Nederlandse zinnetjes worden al gesproken. Google Translate is hierbij onze grote vriend. Ik hoop dat meerdere gastgezinnen in Castricum zich zullen melden. Zij worden ondersteund door de gemeente.’’ Sandra dankt Vera Fetisova die de oproep op Facebook plaatste en het gezin als tolk ondersteunt.

Vluchten

Lidiia Starshynova, de moeder van het gevluchte gezin, doet haar verhaal in het Russisch. Tolk Vera zorgt voor de vertaling. Lidiia is gespannen en vertelt dat haar gezin uit een stad aan de Russische grens komt en dat het op 24 februari werd opgeschrikt door geweerschoten. Lidiia: ,,We beseften meteen dat het oorlog was en besloten direct om te vluchten. Ik had slechts een kwartier de tijd om spullen te verzamelen. In eerste instantie reden we naar west Oekraïne, zover mogelijk van het oorlogsgebied vandaan om onze kinderen te beschermen tegen de verschrikkingen die een oorlog met zich mee brengt.’’ Gelukkig hebben ze het ergste niet meegekregen. Ze hoefden geen bescherming te zoeken in schuilkelders of metrostations.

Echtgenoot achtergelaten

,,Mijn man moest ik vanwege de Oekraïense oorlogsregels achter laten. Mannen van 18 t/m 60 jaar mogen het land niet verlaten. Hij heeft geen legerverleden en gaat als vrijwilliger hulp bieden. Ik heb het hele stuk naar Castricum alleen gereden.’’

Als Lidiia vertelt dat het afscheid nemen van haar man de moeilijkste beslissing in haar leven was schiet ze vol. Tolk Vera heeft het ook moeilijk als ze deze zin in het Nederlands probeert te vertalen. Er volgt een korte, ongemakkelijke stilte die de aanwezigen niet onberoerd laat. Dan herpakt Lidiia zich met een ietwat gebroken stem. ,,De eerste vijf dagen hier schrokken mijn kinderen als ze een vliegtuig of een helikopter in de lucht hoorden. Zelf ben ik nog steeds bang. Onze woonplaats is helemaal plat gebombardeerd. De infrastructuur is vernietigd. Ik kan nog steeds niet beseffen wat er allemaal in mijn moederland plaatsvindt.’’

Dankbaar

Lidiia vervolgt: ,,We zijn Sandra en haar gezin dankbaar dat zij ons in huis willen opnemen. Ze geven ons het gevoel dat alles weer goed komt. Ook bedank ik alle inwoners van Castricum voor de warme steun die we op allerlei gebied krijgen. Of we ooit terug kunnen betwijfel ik. Misschien ligt onze toekomst wel hier. Ik wil graag Nederlands leren om hier zo snel mogelijk te integreren. Ook wil ik hier gaan werken omdat ik niet financieel afhankelijk van anderen wil zijn.’’

Hierna kan men bij medewerkers van de gemeente vragen stellen, ideeën opperen, of zich voor hulp in welke vorm dan ook aanbieden. Velen maken hiervan gebruik.

Een van de medewerkers vertelt na afloop overrompeld te zijn door de betrokkenheid van de mensen. ,,Er zijn mensen die opvang aanbieden, voorstellen om bijeenkomsten voor gastgezinnen te organiseren, of mensen die zich als tolk willen aanbieden. Ook waren er mensen die hun ervaring – bijvoorbeeld bij Bureau Slachtofferhulp – willen aanbieden. Echt hartverwarmend allemaal.’’