Foto boven:
Groepsfoto halverwege de wandeling naar de top van de Sniezka. (Foto’s: Henk de Reus)

Castricum – Op de dag dat storm ‘Corrie’ over Nederland raast beklimt een groepje diehards uit Castricum en omgeving, bij een temperatuur van -9 graden en slechts gekleed in korte broek, een berg in Polen. De tocht is bedoeld om te ervaren waartoe het lichaam bij extreme weersomstandigheden in staat is.

Door Henk de Reus

Het groepje bestaat uit vijf vrouwen en twee mannen. De jongste is 48 jaar, de oudste 70. Ze maken deel uit van de Plonsgroep Alkmaardermeer en zijn aanhangers van de Wim Hof-methode. Vanaf oktober tot en met maart zijn ze wekelijks bij het Uitgeestermeer te vinden. Hier brengen ze de methode in de praktijk. Henk is inmiddels aan zijn zevende seizoen bezig, terwijl Petra vorig jaar maart met de koudetraining is gestart. Iedereen heeft zijn eigen beweegredenen om mee te doen.

Beweegredenen

Petra: ,,Ik had vaak lichamelijke klachten en was best onzeker over mezelf. Ik zocht naar uitdagingen om mezelf sterker te maken. Voor collega’s op m’n werk was ik de ultieme koukleum omdat ik altijd een vest droeg. Via, via kwam ik vorig jaar maart met de groep in contact en heb gemerkt dat de koudetraining een overwinning op mezelf is geworden.’’

Mary doet al vier jaar mee. Ongeveer drie jaar terug overleed haar man plotseling. ,,Ik woon dicht bij het strand en ging vanaf dat moment elke dag de zee in. Het maakt mijn hoofd leeg en het geeft mij de kracht en de energie om het leven weer op te pakken.’’

Maurice (zesde seizoen) ervaart een enorme energieboost als hij in het koude water is geweest. De ademhalingsoefeningen, die ook onderdeel uitmaken van de methode, ontspannen hem. Hij past ze regelmatig toe, ook op het werk.

Karin en Annelies zwemmen elke ochtend samen een stukje in het Uitgeestermeer en ervaren de verbinding met de natuur als iets geweldigs.

Gerda doet sinds 2016 aan koudetraining. ,,Ik heb last van spataderen en door de training stimuleer ik de doorbloeding. Ook ontstresst het mij.’’ Ze heeft thuis een koudwaterbad staan. Hier gaat zij elke ochtend in.

Polen

Het wekelijkse bad in het Uitgeestermeer is één ding. Om fysiek en mentaal hun grenzen te verleggen reizen sommigen van de plonsgroep af naar Polen om in de buurt van Karpacz, slechts in korte broek en een muts, een besneeuwde berg te beklimmen. Deze berg (Sniezka) is 1603 meter hoog en op de berg kan het flink vriezen en waaien. Henk doet de wandeling voor de derde keer terwijl Maurice en Karin dit vijf jaar geleden voor het eerst deden. Voor de anderen is het de eerste keer. Zij zien er naar uit, maar voelen tegelijkertijd de spanning omdat je niet weet wat je te wachten staat.

Warming-up

De eerste twee dagen zijn een warming up en worden ingevuld met ijsbaden en duur wandelingen in de omgeving. Deze biedt in de winter een sprookjesachtige aanblik. Ze bezoeken de waterval in Przesieka, dicht bij het trainingscentrum van Wim Hof. Het is een idyllisch plekje waar het water in het bassin rechtstreeks van de bergen komt en slechts 1 à 2 graden is. De natuur straalt hier een en al rust uit. Als Maurice ijswater ziet is hij niet te houden. Hij springt er direct in. Waar de anderen het na twee minuten voor gezien houden zit hij rustig tien minuten in het water.

D-Day

Op 31 januari is het D-Day voor de plonsgroep. Op het programma staat de wandeling van 6,3 kilometer naar de top van de Sniezka. Dit alles slechts gekleed in korte broek en muts. (de dames tevens een bovenstukje). Beneden is het -4 graden en op de top -9 graden. Snel worden er bij een sportzaak nog stijgijzers (een soort sneeuwkettingen voor wandelschoenen) gekocht om uitglijders te voorkomen. Eén misser kan fataal zijn. De stijgijzers blijken geen overbodige luxe te zijn. Het is flink ijzig op de besneeuwde berg waarvan het hellingspercentage tussen 15 en 35 varieert.

Sniezka

Als iedereen in focus is start de wandeling. Enkele dames hebben voor de zekerheid een T-shirt aangetrokken. Na 1 kilometer zegt Annelies dat ze niet wil onderdoen voor de mannen en trekt haar shirt uit. Ze gaat verder in het bovenstukje van haar bikini. Twee andere dames volgen haar voorbeeld. Tijdens de wandeling blijken skiërs de enige tegenliggers te zijn.

Na 2 kilometer verandert het landschap. Er ligt nu ook sneeuw op de boomtakken. De omgeving lijkt op een kerstkaart. Drie kilometer verder volgt een vlak gedeelte. Het landschap is er kaal. Enkele besneeuwde boompjes op de achtergrond fleuren het decor op. Mary: ,,Jeetje, het lijkt wel of we in Siberië zijn!’’ Het sneeuwlandschap doet surrealistisch aan. Alleen het krassende geluid van de spikes in de sneeuw verstoort de stilte. De temperatuur is inmiddels gedaald tot -9 graden. Het is nu echt afzien.

Bij Annelies ontstaat een euforisch gevoel als ze merkt dat zij ondanks haar schaarse kleding de kou weerstaat. Zij en Petra genieten van de kleine ijskristalletjes die neerdalen. Petra geniet zichtbaar van het feeërieke landschap. ,,Het lijkt wel of we achter de ‘Wall’ van ‘Game of Thrones’ zijn beland, zo desolaat ziet het eruit.’’ Sommige wandelaars vragen zich af of het stelletje bloteriken wel goed snik is. Anderen vinden het wel apart en maken een foto van de groep.

Op zo’n vier kilometer van de top is het een stuk kouder en het lichaam schakelt over naar de overlevingsmodus. De bloedtoevoer gaat voornamelijk naar de vitale organen en bij onderkoeling verdwijnt het gevoel uit de handen en voeten. Het is zaak om op tijd te eten en te drinken en zo nodig handschoenen aan te doen. Het is bikkelen geblazen. Dan komt de top van de berg in zicht. De laatste kilometer moet worden afgelegd via een besneeuwde trap die vrij steil omhoog gaat. Er lijkt geen eind aan te komen.

Onderkoeling

Karin en Gerda zijn al voor de groep uitgegaan. Eenmaal boven aangekomen blijkt Gerda last te hebben van onderkoelingsverschijnselen. Karin en de rest van de groep ontfermen zich over haar. Met hete koffie en Glühwein wordt geprobeerd om haar innerlijke thermometer op temperatuur te brengen. Mary haalt extra meegenomen kleding uit haar tas en pakt Gerda goed in. Als zij na verloop van tijd weer op temperatuur is zegt ze droogjes: ,,Een leermomentje voor de volgende keer. De volgende keer tussendoor toch maar wat eten, mijn energie wat beter doseren en zo nodig wat aantrekken. Je kunt ook ‘te’ stoer willen doen.’’ Het was een pittige tocht waarbij de euforie over het slagen van de missie overheerst.