Castricum – Terry is vijftien jaar als hij een dwarslaesie oploopt. Hij kan zijn benen niet meer bewegen, heeft aangezichtsverlamming en zijn zicht en gehoor zijn verdwenen. Na een lange periode van revalidatie vervolgt hij zijn studie en richt hij zich op een nieuwe sport: de paratriatlon. Hij droomt ervan om groot te worden in deze sport en wil hierin de top bereiken.

Vader Marcel opent de deur. Hij is bij het interview aanwezig en vertelt dat de dwarslaesie en het gehoorverlies blijvend zijn, maar dat het zicht gelukkig weer is teruggekomen. Terry kan inmiddels goed liplezen en met behulp van audiotranscriptie kan hij volwaardig deelnemen aan het gesprek. In de kamer staat een handbike waarop Terry in de winter oefent. Achterop de fiets zijn twee vlaggetjes aangebracht: een van Suriname, verwijzend naar zijn Surinaamse roots en een met de tekst ‘Helioheroes handbiketeam Heliomare’.

Dwarslaesie

In 2018 raakt Terry besmet met de meningokokkenbacterie. Deze baant zich een weg vanaf het hoofd tot het ruggenmerg en laat een spoor van vernieling achter. Het is zo erg dat Terry in coma raakt. Hij vertelt wat hij ervaarde toen hij weer wakker werd. ,,Daar lag ik dan: ik zag en hoorde niets en mijn benen deden het niet meer. Waar was iedereen? Het laatste dat ik mij herinnerde was dat ik thuis in mijn slaapkamer lag. Omdat ik niets hoorde en niets zag vroeg ik meteen iemand om het licht aan te doen, niet wetende dat ik hersenvliesontsteking had gehad, dat mijn zicht en gehoor weg waren en dat ik aangezichtsverlamming en een incomplete dwarslaesie had. Ik wist überhaupt niet wat dit laatste was. Dit maakte dat ik geen idee had waaróm ik in het ziekenhuis lag.

In de week die erop volgde vertelde men langzaam dingen over mijn medische toestand. Op een gegeven moment zei ik tegen m’n vader ‘Er moet wel een wonder gebeuren wil ik weer kunnen lopen.’ Echter, niemand kon zeggen welke schade blijvend was en welke niet. Ik zette al mijn zinnen op volledig herstel. Cognitief was ik gelukkig helemaal in orde. Ik bleef in het ziekenhuis wel gewoon grapjes maken zoals de ‘oude’ Terry dat deed.’’

Revalidatie

Er volgt een revalidatietraject van anderhalf jaar. Marcel neemt het gesprek over: ,,Toen Terry bijkwam uit zijn coma was zijn uitgangspositie zonder meer slecht. We communiceerden met een Bamboo bordje waarop wij teksten schreven. Vanwege de aangezichtsverlamming moest ik Terry’s oogleden omhoog duwen, zodat hij kon zien wat wij opgeschreven hadden. Hij kon wel gewoon terugpraten.’’ Terry toont een filmpje hoe dat destijds in z’n werk ging. Marcel vervolgt: ,,Gelukkig ging het met zijn zicht al snel beter. Maar fysiek lag er nog een grote uitdaging. De vraag was hoe we Terry, als vijftien jarige, weer een leven konden bieden. Al snel had ik het idee dat hij eerst fysiek sterk moest worden zodat hij weer een eigen leven kon leiden, zonder hulp van derden. Onze woning werd aangepast op de situatie waarbij Terry weer thuis zou wonen. Bijna zes maanden hebben we intern in revalidatie gezeten: Terry continu en mijn vrouw of ik om de dag.’’

Depressief

Na de revalidatieperiode vervolgt Terry zijn havo-opleiding op het Bonhoeffercollege. Hij volgt de lessen met behulp van een schrijftolk. Dit lukt prima. Alleen merkt Terry dat hij niet meer de aansluiting heeft die hij eerder met klasgenoten had. Marcel: ,,Als je niet kunt meepraten is dat heel lastig op die leeftijd. Pubers lijken minder goed te kunnen omgaan met beperkingen van anderen.’’

Terry raakt in een isolement en wordt depressief. Omdat hij bij Vitesse een fanatiek voetballer was denken zijn ouders dat een alternatieve sport kan helpen om zijn leven weer op te pakken. Samen met Terry gaan ze op zoek. Marcel: ,,We kwamen in contact met lotgenoten en hadden bijzondere ontmoetingen, zoals met Geert Schipper en Jetze Plat, beiden Nederlands kampioen in de parasport.” Terry zegt dat de ontmoeting met Jetze Plat hem een enorme boost gaf. ,,Toen ik zag wat deze man ondanks zijn handicap allemaal deed wist ik dat ik nog veel in m’n leven kon bereiken. Toen ik zijn handbike twee weken mocht uitproberen was ik verkocht.’’

Nieuwe uitdaging

Terry vindt een nieuwe uitdaging: de paratriatlon. De wilskracht en het doorzettingsvermogen die hem tijdens het revalidatieproces zo ver hebben gebracht zet hij nu in om het in deze sport ver te schoppen. Terry: ,,Stiekem hoop ik ooit groot in deze sport te worden, maar er is nog iets dat ik belangrijk vind. Ik wil anderen inspireren en ervan overtuigen dat het hebben van een beperking niet betekent dat je beperkt bent. Ook wil ik de kijk van de wereld op mensen met een beperking veranderen.’’

Paratriatlon

De paratriatlon bestaat uit de onderdelen zwemmen (750 meter), fietsen (20 kilometer) en hardlopen (5 kilometer). Bij personen met een handicap zoals die van Terry wordt het onderdeel ‘hardlopen’ vervangen door een wheeler, een race-rolstoel. Deze neemt de functie van de benen over. Het onderdeel ‘fietsen’ doet Terry met een handbike. Hij levert al een tijdje uitstekende prestaties, zoals in september tijdens de para-triatlon in Roermond. Dit jaar wil hij meedoen aan de triatlon in Castricum. Hij wil zich op internationaal niveau met anderen meten. Op 27 juni wil hij graag met zijn team meedoen aan een wedstrijd waarbij de deelnemers met een handbike een berg in Oostenrijk op moeten fietsen.

Rolstoelbus

Terry behaalde inmiddels zijn rijbewijs en mag de aangepaste auto van zijn ouders gebruiken als hij naar een wedstrijd gaat. Echter, omdat de wheeler, de handbike, zijn dagelijkse rolstoel en een grote sporttas niet allemaal in deze auto passen is er altijd een tweede auto nodig die achter hem aanrijdt. Het is Terry’s wens om over een bus te beschikken waar alles in kan. Hij is daarom een inzamelingsactie gestart om zijn verblijf in Oostenrijk en de aanschaf van de bus te kunnen betalen. Hiervoor is € 32.000 nodig. De teller staat op dit moment op € 4300. Er is dus nog heel wat geld nodig. Als u Terry wilt steunen ga dan naar www.gofundme.com en help hem naar de top! Het is een kleine moeite, maar een prachtig gebaar.