Foto boven:
Gerhard Tromp (l) en Peter Witte ronden de laatste zaken van de vereniging af en gaan hierna ieder hun eigen weg. (Foto: Henk de Reus)

Limmen – Na 55 jaar is het doek voor Postduivenvereniging ‘De Gouden Wieken’ uit Limmen gevallen. Reden: vergrijzing bij de leden, andere interesses bij de jeugd en nieuwbouw die ongeschikt is voor de duivenhouderij. Voorzitter Peter Witte en secretaris Gerhard Tromp blikken terug op een enerverende periode.

Door Henk de Reus

Peter Witte (71) inspecteert het duivenhok achter op zijn erf. Hier huizen dertig duiven. Een doffer (mannetje) probeert imposant te doen en start een koersalvo. Zijn soortgenoten reageren hier direct op en binnen de kortste keren ontstaat er een herrie van jewelste. Als Peter hierna z’n woning binnenloopt, zit medebestuurslid Gerhard Tromp al klaar om samen met hem de laatste zaken van de vereniging af te handelen. Vóór Gerhard staat een foto van zijn duif ‘Kasper’ die afgelopen seizoen in de Midfondcompetitie (afstanden van 300 tot 500 kilometer) kampioen werd en 6000 soortgenoten achter zich liet. Hij is er trots op.

Snelheid en afstand

De verslaggever krijgt alvast een map in z’n handen geduwd met hierin krantenknipsels, vluchtresultaten, interviews, foto’s en wetenswaardigheden. Zo staat beschreven dat postduiven in de Eerste en Tweede Wereldoorlog een belangrijke functie hadden bij het overbrengen van berichten en dat hierdoor vele mensenlevens zijn gered. Als de verslaggever opleest dat duiven een topsnelheid van 130 kilometer per uur kunnen halen, roept Gerard: ,,Met de wind in de poeperd kunnen ze zelfs 140 kilometer per uur halen.’’ Dat is wel handig als je in Barcelona wordt gelost, ruim 1200 kilometer moet afleggen en op tijd thuis moet zijn. Nog een weetje: de vrouwtjes doen het bij vluchten niet onder voor de anders sekse.

Het oog van de verslaggever valt op een artikel over ‘New Kim’, een postduif die voor een recordbedrag van 1,6 miljoen euro van een Europese naar een Chinese eigenaar ging. Het geeft aan dat de duivensport big business kan zijn.

Feilloos oriëntatievermogen

Als de laatste administratieve handelingen erop zitten heeft Peter tijd om uit te leggen hoe het komt dat duiven, zelfs vanaf een afstand van 1200 kilometer, de thuishaven feilloos weten te vinden. ,,Uit onderzoek is gebleken dat duiven op de stand van de zon en het magnetisch veld rond de aarde letten. Verder ruiken zij verschil in geuren op allerlei plaatsen en horen zij infrageluiden met een zeer lage frequentie. Ze kunnen ook gebouwen, snelwegen en spoorlijnen herkennen.’’

Bevorderen prestaties

Een goede vlieger ben je niet zomaar. Gerhard: ,,Van belang zijn goede genen, hygiëne en voeding, training van het uithoudingsvermogen en het bevorderen van hun motivatie vlak voor een vlucht. Voor dit laatste is de bekende truc dat men mannetjes een week voor de vlucht van de vrouwtjes gescheiden houdt. Kort voor de vlucht mogen ze even bij elkaar zijn voor een vrijpartij. Dit smaakt natuurlijk naar meer, dus er is de duif veel aan gelegen om na de vlucht zo snel mogelijk naar huis te vliegen. De beloning is immers seks.’’

De Gouden Wieken

De Gouden Wieken werd 21 september 1967 in Limmen opgericht. Het was in een tijd dat elke plaats wel een of meer postduivenverenigingen had. De vereniging had in het begin dertien leden. Aanvankelijk werd er vergaderd in Hotel Friesland in Limmen. In 1976 kreeg de vereniging een eigen clubgebouw aan de Hogeweg. In 1990 moest dit wijken voor nieuwbouw en verhuisde men naar het terrein bij de Dampegheestlaan. Vanaf dat jaar werden hier elk seizoen wedstrijdduiven ingekorfd om te worden vervoerd naar lossingsplaatsen in Nederland, België, Frankrijk, Duitsland, en zelfs Spanje. De vereniging telde toen rond de dertig leden, waaronder ’topmelkers’ die zowel op regionaal, provinciaal, nationaal en zelfs op internationaal niveau successen boekten.

Helaas ontstond er in West-Europa een krimp in de duivensport. Het aantal leden nam af en de vereniging was genoodzaakt om zichzelf op te heffen. Het verenigingsgebouw werd recent overgedragen aan de gemeente. Enkele leden zijn met de sport gestopt, anderen hebben zich bij een vereniging in een van de omliggende gemeenten gemeld.

Terugblik

Gerhard en Peter kijken terug op een plezierige tijd bij de vereniging. Peter: ,,Het was een sociale vereniging. De samenwerking was goed, lief en leed werd gedeeld, er was humor, en we genoten van de gezamenlijke liefhebberij.’’ Hij tovert wat oude vergaderverslagen uit de map. Tijdens een vergadering in 1967 werd een verzoek van een vrouw om lid te worden weggestemd. De redenen worden niet in het verslag vermeld. In 1977 werd een verzoek afgewezen om de echtgenotes van twee leden als lid aan te nemen. Ook hier ontbreekt de motivering.

Gerhard denkt te weten waarop de afwijzing was gebaseerd. ,,In de begintijd vergaderden we altijd in het café. Na afloop van het serieuze gedeelte gingen we ‘bieren’. Men dacht waarschijnlijk ‘Hier moet je geen vrouwen bij hebben, dat geeft alleen maar onrust’’’.

Afscheid

De vereniging mag dan wel ter ziele zijn gegaan, Gerhard en Peter gaan door met de duivensport. Ze zijn uitgevlogen naar andere verenigingen, Peter naar Egmond en Gerhard naar Heemskerk. Afscheid van de sport bestaat sowieso niet voor Peter: ,,Het is een fascinerende hobby die van alles in zich heeft. Het zijn prachtige vogels en ik vind het bijvoorbeeld boeiend om te kijken naar doffers die duivinnen het hof maken en duiven die een luchtshow weggeven. Ook een duivenlossing is altijd spectaculair om te zien. En last but not least: de kick op het moment van thuiskomst van wedstrijdduiven. Als je eenmaal met het virus bent besmet raak je er niet meer vanaf.’’