,,Ik dacht echt dat ik in de Middeleeuwen was beland”

Tot 1 oktober van dit jaar viert Nederland dat het 75 jaar terug werd bevrijd van de bezetter. Wij besteden hier aandacht aan door overlevenden van de oorlog en deelnemers aan Vredesmissies aan het woord te laten.

Limmen – Na het behalen van haar Havodiploma weet Cindy Theissling (30) nog niet precies wat ze wil en besluit ze, na lang twijfelen, de opleiding ‘Vrede en Veiligheid’ te gaan doen. Ze wordt zo enthousiast dat ze bij de krijgsmacht in dienst treedt. Na enkele maanden hoort ze dat ze wordt uitgezonden voor een Vredesmissie van vijf maanden in Afghanistan.

Positief verrast

,,Defensie heeft eigenlijk altijd al mijn aandacht gehad”, vertelt Cindy vanuit haar woning in Limmen. ,,Ik denk dat het te maken heeft met het stoere imago dat ik er zelf aan koppel. Ik hou van actie en avontuur. Ik was pas 19 toen ik vrijwillig naar Defensie ging en je weet dat er een kans is dat je wordt uitgezonden. Ik zag het avontuur wel zitten. Toen ik hoorde dat ik op de lijst met namen stond van degenen die voor een Vredesmissie naar Uruzgan zouden gaan, was ik positief verrast. Ik was immers net een paar maanden bij de parate eenheid en net 20.”

De uitzending was onderdeel van Task Force Uruzgan. Dit was een Nederlandse militaire operatie in de Afghaanse provincie Uruzgan tijdens de Afghaanse oorlog (2006-2010). Deze maakte deel uit van de, eveneens civiel ondersteunende internationale troepenmacht ISAF (International Security Assistance Force) in Afghanistan. Nederland hielp toen mee aan de opbouw, stabiliteit en veiligheid in de provincie Uruzgan. De bijdrage bestond uit het versterken van het Afghaanse leger en politie, het onderwijs, de gezondheidszorg, de positie van vrouwen, de infrastructuur, de plattelandsontwikkeling en de private ontwikkeling.

Cindy: ,,Tot het moment van uitzending had ik binnen het leger een logistieke functie. Ik was met anderen verantwoordelijk voor de bevoorrading en ondersteuning van de gevechtseenheden. Hierbij werkten we nauw samen met de transportcompagnie.”

Taken

,,In het kamp in de plaats Tarin Kowt was ik beheerder van het munitiecomplex. Ik zorgde voor de uitgifte van munitie aan de gevechtseenheden en nam het ook in. Een andere taak was die van gevangenisbewaker. Als er (vermoedelijke) Talibanstrijders werden opgepakt kwamen ze tijdelijk bij ons op het kamp in de gevangenis. Een andere functie die ik bekleedde was die van ‘Female Searcher bij de mariniers’. Ik moest vrouwen fouilleren tijdens een patrouille”, aldus Cindy.

Patrouilles

Cindy vertelt over een aantal gebeurtenissen die haar sinds haar verblijf in Uruzgan zijn bijgebleven. ,,De eerste dag dat ik in Kamp Holland was, was het meteen raak. Er vond een raketaanval op ons kamp plaats. Gelukkig viel de raket op de buitenring en was er niets aan de hand. Ik dacht wel eventjes ‘Oké, here I am!’ en was meteen bij de les’. Omdat ik verantwoordelijk was voor de logistiek zou ik gedurende mijn uitzending alleen binnen het kamp blijven. Destijds maakten vrouwen geen onderdeel uit van het korps mariniers (inmiddels wel). De mariniers gingen vaak met voertuigen en/of lopend op patrouille om quala’s te zuiveren (huizen doorzoeken) en vehicle checkpoints uit te zetten Daarbij kwam het voor dat ook de personen die in de huizen en/of voertuigen zaten, gefouilleerd moesten worden. Omdat een man daar absoluut geen vrouw mag zien, (vrouwen lopen daarom altijd in een boerka), laat staan fouilleren, waren de mariniers op het kamp op zoek naar een dame die met ze mee wilde gaan om de vrouwen en/of kinderen te fouilleren. Dat leek mij wel wat, want dan zag ik wat meer.

Ik ben drie keer voor meerdere dagen buiten de poort op patrouille geweest. Het was een super ervaring, spannend, interessant en heel uitdagend. Voor mijn gevoel deed ik nu ‘het echte werk’. Ik liep daar als 20-jarig meisje (1.63 m lang) tussen allemaal grote stoere gespierde mariniers. Ze hadden wapens met allerlei peppie dingen (nachtkijker etc.) erop. Ik liep met een kale Diemaco C7. Wanneer we door een sloot moesten lopen, stonden de meeste mannen tot hun knieën in het water, terwijl het bij mij tot de navel kwam. We zijn ’n keer aangevallen tijdens een patrouille. Onder begeleiding van Apaches gevechtshelikopters konden we terug naar het Kamp lopen.”

Cultuurschok

Er ging een wereld voor Cindy open. ,,De eerste keer dat ik Kamp Holland verliet, om samen met het Korps Mariniers op patrouille te gaan, wist ik niet wat ik zag. Ik dacht echt dat ik in de Middeleeuwen was beland. Mensen in gewaden, op blote voeten, oude slippers, paard en wagen. Alles oud, stoffig en aftands. Het was een heel bijzondere wereld! Eigenlijk ook een cultuurshock. ‘Dat dit nog bestaat in 2010’, dacht ik toen. Ook verbaasde ik me over hun huizen. ‘Dat ze daarin kunnen wonen’, dacht ik. Het ‘interieur’ bestond uit wat kleedjes, doeken en een vuurtje om te stoken. Ze poepten en plasten in hun eigen tuin, hadden geen stromend water. Het viel mij trouwens op hoe bang de Afghaanse vrouwen waren en hoe monddood ze waren gemaakt. Dit heeft echt indruk gemaakt.”

Bermbom

Aan het einde van de missie komen twee Nederlandse mariniers om als zij met hun voertuig op een berm bom rijden. Deze gebeurtenis grijpt Cindy nog steeds aan. ,,De kisten met de lichamen van de omgekomen mariniers stonden tijdens de terugvlucht in het vliegtuig waarmee ik terug naar Nederland vloog. ,,Dit was heel dubbel; aan de ene kant was ik blij dat ik terug ging en wist ik dat mijn familie mij vrolijk stond op te wachten op Eindhoven Airport, maar aan de andere kant wist ik ook dat de familie van de omgekomen Mariniers daar ook hun zoon/man/vriend stond op te wachten. Pas op dat moment besefte ik: ‘Zo had ik ook naar huis kunnen gaan…’ Ik moet ook steeds aan hen denken als we op 4 mei alle, door oorlog omgekomen slachtoffers, herdenken”, aldus Cindy.

Sterker

De missie en haar Defensieverleden heeft impact gehad op Cindy’s leven. ,,Het heeft mij als persoon sterker gemaakt. Ik ben trots dat ik dit heb mogen meemaken en zie het echt als één grote levenservaring, die ik de rest van mijn leven zal meedragen. Ook vond ik het bijzonder om te ervaren hoe je in korte tijd een sterke kameraadschappelijke band met elkaar opbouwt. Er heerste een ontspannen sfeer in het kamp. Ik ben de situatie waarin wij hier verkeren erg gaan waarderen. Door wat ik daar gezien, gedaan en ervaren heb, ben ik er achter gekomen hoe bevoorrecht wij in Nederland zijn. Alles is hier goed geregeld. De luxe en de dingen die wij gewoon vinden zijn goed beschouwd eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend.

Band

Cindy leerde in 2011 haar huidige partner Marco binnen Defensie kennen. Ook hij is uitgezonden geweest naar Afghanistan. Cindy: ,,Toen kenden we elkaar nog niet. Het is fijn dat je beiden precies weet waarover je praat, dit maakt het allemaal een stuk gemakkelijker en leuker. Je kunt wel een heleboel vertellen aan mensen die er nooit geweest zijn, maar het beeld dat zij dan krijgen klopt nooit precies. Wij weten waar we over praten en dat maakt onze band heel sterk.” (Tekst / Foto boven: Henk de Reus)

Kent u ook mensen met een oorlogsverhaal, of met een verhaal over een Vredesmissie, meld het de redactie. Dit kan door een bericht te sturen naar redactie@castricummer.nl.