Foto boven:
Annelies en Maarten fietsten met hun kinderen Sifa (3) en Ravi (5) vierenhalve maand door het westelijke deel van de Balkan. (Foto: Henk de Reus)

Castricum – Ze wilden nog graag een avontuurlijke reis maken voordat hun kinderen leerplichtig werden. Om milieuredenen kozen Annelies en Maarten Bax niet voor het vliegtuig, maar voor de elektrische fiets. Omdat ze graag warm weer wilden werd de bestemming het westelijk deel van de Balkan. De indrukken die ze tijdens hun fietstocht van 2500 kilometer opdeden delen zij met de krant.

Door Henk de Reus

Annelies (37) vertelt hoe het idee is ontstaan. ,,We hebben tien jaar terug een wereldreis met z’n tweeën gemaakt. We wilden nog een keer een verre bestemming aandoen voordat de kinderen naar school gaan.” Maarten (33) voegt hier aan toe dat ze het vliegtuig om duurzaamheidsredenen links lieten liggen. Dit is min of meer te verwachten van iemand die voor z’n beroep gemeenten adviseert bij het verduurzamen van huizen. De afstand was niet meer het belangrijkste criterium. Annelies: ,,Onze voorkeur ging uit naar een land of streek met een andere cultuur waar het doorgaans mooi weer is. We kwamen toen al snel bij de Balkan uit. Het leek ons wel een uitdaging om de tocht per elektrische fiets af te leggen. Ook beter voor het milieu. We kochten twee elektrische bakfietsen, één voor de bagage en één voor de kinderen.” Maar met twee fietsen ben je er nog niet, want hoe kom je op de plaats van bestemming? Hiervoor werd de vader van Annelies lief aangekeken. Hij huurde een camper en bracht ze in drieënhalve dag naar Tirana, de hoofdstad van Albanië. Maar dit geeft toch ook CO₂ uitstoot? ,,Klopt”, zegt Maarten, ,,maar je probeert het zoveel mogelijk te beperken.”

Voorbereiding

Vooraf was er geen gedetailleerd reisplan gemaakt. Wel hadden Annelies en Maarten zich in Albanië verdiept. De reisroute daar werd per dag bekeken en bepaald. Kosovo stond ook op het lijstje. Maarten: ,,Het beeld dat we hiervan hadden waren de oorlogsbeelden van de televisie. Dit geldt ook voor Bosnië en Herzegovina. We dachten bij onszelf laten we er gewoon heengaan en kijken hoe het daar nu is zodat we dat aan andere mensen kunnen vertellen.”

Gastvrijheid

De gastvrijheid en de behulpzaamheid van de mensen zijn Maarten en Annelies het meest bijgebleven. Maarten: ,,Soms stopten we onderweg om te picknicken. Er kwamen dan vaak mensen aanlopen die ons spontaan iets aanboden. Zo kwam er een keer een vrouw naar ons toe met twee peertjes voor onze kinderen. Toen we aangaven dat we ook van bessen hielden nam ze ons mee naar haar huis waar ze tomaten en bessen voor ons plukte. Toen de buurvrouw voorbijliep vertelde ze haar dat wij fietsers uit Nederland waren. De buurvrouw vroeg ons mee te komen en even later zaten we aan een tafel die werd vol gezet met van alles wat ze in huis had. Toen we weer vertrokken gaf ze ons eten en een fles citroensap mee.”

,,De elektrische bakfietsen en de blonde koppies van Ravi en Sifa trokken onderweg veel bekijks”, vertelt Annelies. ,,Mensen wilden graag met onze kinderen op de foto. We werden meerdere keren spontaan van de straat geplukt voor buurtfeestjes met accordeonmuziek en raki.” Maarten: ,,De behulpzaamheid gold zeker ook voor de fietsenmakers waar we zo nu en dan langs moesten, bijvoorbeeld voor het vervangen van een kapotte spaak of van een versleten remblokje. Het was soms lang zoeken voordat we bij de juiste fietsenmaker terecht konden.”

Spannend

,,Op de grens van Kosovo naar Montenegro werd het even spannend”, vertelt Annelies. ,,We moesten eerst op een onverharde weg door een dikke laag modder fietsen. Net over de grens lag er weer asfalt, maar konden we niet verder omdat er allemaal bomen dwars over de weg lagen. We moesten steeds eerst de bagage en de kinderen uitladen om de fietsen eroverheen te kunnen tillen. Verderop lag een flink pak sneeuw. Terug gaan was geen optie. We duwden samen de bakfietsen één voor één door de sneeuw en haalden hierna de kinderen op. We tilden ze op omdat ze niet het juiste schoeisel hadden. Ze hadden het bovendien door het stil zitten erg koud gekregen. Er waren enkele momenten waarop we overwogen een hulplijn in te schakelen. Gelukkig was de weg verderop wel schoon gemaakt. Dit was te zien aan de meters hoge sneeuw aan de zijkant van de weg.”

Srebrenica

Onderdeel van het reisplan was een bezoek aan Srebrenica. Het lag niet op een gunstige route en Annelies en Maarten wilden de kinderen niet te veel met verhalen over de oorlog belasten. Annelies boekte een dagtour vanuit Sarajevo en ging er alleen heen. Ze vertelt dat het bezoek indrukwekkend was. ,,Je krijgt een goed beeld van wat er is gebeurd en hoeveel impact dit heeft op de betrokkenen en de mensen eromheen. Ik sprak een kleindochter van een vrouw die haar man en zoon heeft verloren. We raakten in gesprek en toen ik de woorden ’they died’ uitsprak verbeterde zij mij direct ’they where killed!’… Ik werd er stil van.”

Terugreis

Voor de terugreis hoefde het gezin geen beroep te doen op de vader van Annelies. Maarten: ,,We maakten tijdens onze vakantie automatisch vrienden met de fietsenmakers die we tegenkwamen. Via één van hen raakten we in contact met een autodealer. Deze haalde regelmatig met een vrachtwagen of trailer auto’s op in Duitsland. Toevallig stond er deze keer een rit naar Nederland op het programma. We hadden geluk en konden meerijden. De fietsen werden op de trailer gezet en binnen dertig uur waren we weer terug in Nederland en konden we terugkijken op een fantastische vakantie.”