Limmen – Boye Rijs (30) doet aan ultra-afstand fietsen, een nog redelijk onbekende sport. Enkele weken terug deed hij mee aan de Two Volcano Sprint in Italië, een rit van 1600 kilometer op de racefiets, die van de Vesuvius naar de Etna voert. Boye was een van de 35 deelnemers die de rit binnen de tijdslimiet van zeven dagen wist te voltooien.
Door Henk de Reus
Boye omschrijft de sport als volgt: ,,Bij ultra-distance cycling, zoals de sport officieel heet, gaat het om afstanden van vierhonderd tot soms wel vierduizend kilometer in korte tijd, vaak in racevorm met een hoge mate van avontuur. Alles wat je nodig hebt, neem je mee op je fiets. Bij ultrafietsen gaat het vooral om verder, langer en hoger, het verleggen van fysieke en mentale grenzen. Onderweg geniet je van het landschap en de vrijkomende endorfine, maar je vecht ook tegen de honger en slaap. Je stijgt boven jezelf uit en je verbaast je erover waar je als mens toe in staat bent.. Ik ervaar het als een uitlaatklep omdat je in het dagelijks leven vaak vele ballen in de lucht moet houden en deze sport dan een perfecte compensatie biedt.’’
Doel
Boye doet pas twee jaar aan wielrennen maar wist al gauw dat hij een doel nodig had om naartoe te werken. Hierbij speelde de ziekte van zijn moeder ook een rol. Boye: ,,Ze werd tweeënhalf jaar geleden ziek. Ze had veel pijn en overleed een half jaar terug. Haar ziekte en haar overlijden maakten mij erg verdrietig. Ze was een krachtige vrouw met wie ik een sterke band had. Ik hoopte via deze sport een manier te vinden om met het verdriet te kunnen omgaan. Dit is gelukt, denk ik.’’
Training
,,Ik heb vorig jaar een 24-uurs race gedaan en dat smaakte naar meer. Vervolgens heb ik getraind voor een zesdaagse rit over de Schotse Hooglanden in mei. Dit ging erg goed en gaf mij vertrouwen voor het avontuur in Italië.’’
Boye is een half jaar bezig geweest met de voorbereiding van de Two Volcano Sprint. ,,Ik trainde minimaal tien uur per week en deed vooral laag intensieve duurritten. Het uiteindelijke doel was comfortabel te worden met oncomfortabel zijn als je langer dan tien uur op een fiets zit. Je leert dan wat pijn met je kan doen en hoe je hiermee kunt omgaan.’’
Two Volcano Sprint
Boye: ,,Bij de Two Volcano Sprint gaat het om een race met een vaste route over 1600 kilometer en 35.000 hoogtemeters. Je fietst in zeven dagen van de Vesuvius bij Napels naar de Etna op Sicilië. Je rijdt gewoon op de openbare weg en bent zelfvoorzienend. Dat wil zeggen: er is geen assistentie beschikbaar van de organisatie en hulp van mededeelnemers, ook niet van vrienden of familie. Je staat er van start tot finish helemaal alleen voor. Je mag alleen gebruik maken van wat voor iedereen beschikbaar is op de route zodat iedereen een gelijkwaardige race kan rijden. Je moet onderweg zelf je eten en de overnachting zien te regelen.’’
Goed doel
Boye vertelt dat hij zelf alles bekostigt: het materiaal, de reis, de overnachtingen en het eten.
,,De Two Volcano Sprint is een non-profit evenement dat ecoduurzaamheid promoot in Zuid-Italië. Sponsors betalen de organisatiekosten en het inschrijfgeld van de deelnemers gaat voor honderd procent naar een project, initiatief of dienst dat een positieve impact heeft op natuurbehoud, ecologische duurzaamheid of het klimaat. Daarnaast wordt de economische groei voor lokale gemeenschappen gestimuleerd.’’
Flink afzien
Om het doel te halen legde Boye gemiddeld 234 kilometer per dag af. ,,Er waren dagen bij dat ik achttien uur op de fiets zat en slechts drie á vier uur per nacht sliep. Het aantal meters dat je tijdens de 1600 kilometers lange tocht omhoog fietst is gelijk aan viermaal de Mount Everest. Ik herinner me dat het op de tweede dag twaalf uur lang regende. Toen ik er al achttien uur fietsen op had zitten hoorde ik dat er storm op komst was. Als een haas zocht ik een B&B, zo’n vijf kilometer vanaf de weg. Helaas bleek het dorpje op een heuvel te liggen. Het werd een klimmetje van zes procent. Eenmaal boven aangekomen keek de eigenaresse mij gek aan toen ik zei dat ik al achttien uur onderweg was. Ze keek me nog gekker aan toen ik twee pizza’s wilde bestellen, een voor nu en een voor in de ochtend. Ze begreep me al helemaal niet meer toen ik zei dat ik van plan was zo rond 04.00 uur ‘s ochtends weer op de fiets te stappen.
Het is bij tijd en wijle flink afzien. Er zijn momenten dat je door de pijn heen moet. Ik dacht dan aan mijn moeder die ook door haar pijn moest en dacht bij mezelf ‘Mam, jij kon het, dus ik kan het ook’. Het gaf mij de kracht om verder te gaan.’’
Aankomst
Van de zestig deelnemers reden er vijfendertig de race binnen de tijdslimiet van zeven dagen uit. Boye behoorde tot de laatste groep en werd uiteindelijk achttiende. Een fantastisch resultaat. Boye: ,,Ik kijk met veel voldoening op mijn prestatie terug en zie het als een overwinning op mezelf. Het is jammer dat mijn moeder dit niet meer kon meemaken. Wat zou ze trots op mij zijn geweest.’’ (Foto: Henk de Reus)