Op de foto:
Burgemeester Toon Mans en medewerkers van De Santmark hebben zojuist het hart gevuld met bloeiende planten. (Foto: Henk de Reus)

Castricum – Bewoners en medewerkers van woonzorgcentrum De Santmark herdachten afgelopen donderdag de bewoners die in de periode 28 maart tot 11 mei zijn overleden. De herdenking vond plaats in de tuin van De Santmark, waar een in het gras uitgegraven hart gevuld werd met planten, als blijvende herinnering aan de overledenen.

,,De afgelopen tijd was niet gemakkelijk voor de bewoners en medewerkers van De Santmark”, zegt Yvonne Brouwer. Zij is als activiteitenbegeleidster verbonden aan het woonzorgcentrum. ,,Tijdens de coronaperiode was het voor nabestaanden van bewoners die aan corona of ouderdom zijn overleden nauwelijks mogelijk om waardig afscheid van hun dierbaren te nemen. Dit gold ook voor de nog in leven zijnde medebewoners en vaak ook voor het personeel. Voor het verwerkingsproces van de laatste twee groepen is besloten om een speciale herdenking te organiseren. Dit laatste is nu pas mogelijk omdat de coronamaatregelen de afgelopen periode verruimd zijn. In de tuin is een hart uitgegraven dat tijdens de herdenking gevuld wordt met bloeiende planten. Ze zijn beschikbaar gesteld door kwekerij Sap uit Heemskerk. In het najaar worden er bollen in gezet. Deze komen steeds in het voorjaar op als blijvende herinnering aan de overleden bewoners.”

In de tuin hebben inmiddels enkele tientallen bewoners en medewerkers een verkoelende plek gezocht. Enkele leden van muziekvereniging Emergo spelen onder een grote parasol gedragen muziek. Na een kort welkomstwoord van Anne Miedema, geestelijk verzorger in De Santmark, houdt José van Vliet (Viva! Zorggroep) een toespraak waarin zij beschrijft hoe corona sinds half maart een spoor trok binnen het woonzorgcentrum.

Bizarre tijd

,,Afgelopen lente was een bizarre tijd. Half maart bleken bij De Santmark de eerste bewoners en medewerkers besmet te zijn met het coronavirus. Onbekendheid en onervarenheid met het virus, alsmede met het ziekteverloop, leidden tot onzekerheid bij alle mensen die dicht rondom de bewoners, en vooral de zieke bewoners stonden. Daarnaast waren er dagelijks vragen van de pers en van familieleden van medewerkers die wilden weten hoe hun veiligheid werd gegarandeerd. Deze medewerkers gingen elke dag, vervuld van bezorgdheid naar het werk, niet wetend wat ze die dag zouden aantreffen. Wie is er besmet? Hoe blijf je zelf gezond en hoe voorkom je besmetting van de eigen kinderen en partner?” Ze ziet de bijeenkomst als een moment om het leed en het verdriet om de weggevallen bewoners te delen.

Nadat Gerja Pellegrom, directeur Zorg Viva, het gedicht ‘Verbloemen’ van Margreet Jansen heeft voorgelezen, steekt Anne Miedema een kaarsje aan voor zieke kwetsbare mensen, voor de aan corona gestorven mensen, voor hun nabestaanden en voor het personeel.

Permanente herinnering

Na een kort muzikaal intermezzo van Emergo leest burgemeester Toon Mans het gedicht ‘Dichtbij’ van Tanja Helderman voor, gevolgd door een toespraak waarin hij de aanleiding tot de bijeenkomst schetst. ,,Het gaat niet alleen om de door corona overleden bewoners, maar ook om hun naasten, om hun kinderen en kleinkinderen, om hun buren. Zij zijn een dierbare kwijtgeraakt in een tijd dat je elkaar wilt troosten, maar elkaar niet kunt vasthouden. Ook de uitvaarten konden niet, zoals anders, plaatsvinden. Dat brengt gevoelens van verdriet en onmacht en onrechtvaardigheid met zich mee.”

Hij wijst erop dat voorzichtigheid geboden is en dat het belangrijk is dat mensen zich aan de maatregelen houden. ,,De crisissfeer is voorbij, maar we zijn er zeker nog niet en hebben nog een lange weg te gaan. Door het scheppen van een permanente herinnering, buiten in het groen, gedenken we de overledenen van de afgelopen maanden. Hier te zijn herinnert ons aan een verdrietige tijd en aan degenen die ons zijn ontvallen.”

Na de toespraak wordt de ‘Taptoe’ geblazen, gevolgd door één minuut stilte. Terwijl Emergo hierna het lied ‘Blijf mij nabij’ speelt vullen de burgemeester en de medewerkers van het zorgcentrum het uitgegraven hart met rode en witte plantjes. Het is een ontroerend moment en een prachtig symbool om de ontvallen bewoners in het hart te sluiten. (Tekst: Henk de Reus)