Foto boven:
Jennifer Fielding met haar oma Jean, de inmiddels 98-jarige zus van wijlen Henry Raymond Glover. (Foto: aangeleverd)

Castricum – Op 15 juli 1943 spoelt op het strand van Castricum het levenloze lichaam aan van Henry Raymond Glover. Hij maakt deel uit van de bemanning van een Engelse bommenwerper die, terugkomend van een bommissie in Duitsland, ter hoogte van Oostende door een Duitse nachtjager uit de lucht wordt geschoten. Henry wordt op het Oorlogskerkhof bij de Dorpskerk begraven. Hij werd slechts 21 jaar. Zijn Australische achternicht Jennifer Fielding brengt begin december een bezoek aan zijn graf.

Door Henk de Reus

John Heideman, amateurhistoricus en kenner van de oorlogsgeschiedenis van Castricum, probeert al sinds 2007 personen die op het Oorlogskerkhof begraven liggen in beeld te brengen. Hij plaatst in 2022 een oproep in een Engelse krant waarin hij vraagt of er mensen zijn die Henry hebben gekend of van hem hebben gehoord. Hierop komt een reactie van Henry’s vijftien jaar jongere zus Wendy. Zij stuurt Heideman een brief met foto’s.

De Australische Jennifer Fielding (31), is rond dezelfde tijd bezig met een stamboomonderzoek van haar familie en komt op internet bij toeval de oproep van Heideman tegen. Jennifer blijkt een kleindochter te zijn van Jean Fielding (98), een andere, drie jaar jongere zus van Henry.

Facetime

Jean emigreerde na de oorlog naar Australië omdat ze vond dat Engeland te kneuterig was geworden. Jennifer heeft veel verhalen over haar omgekomen oudoom gehoord, maar wil graag meer over hem weten. Via een Facetimeverbinding brengt ze haar oma, die ze steevast haar ‘Nanna’ noemt, met Heideman in contact. In een gesprek van een half uur vertelt Jean veel over haar omgekomen broer en over de Blitzkrieg in Engeland. Heideman voegde de verkregen achtergrondinformatie over Henry R. Glover toe aan het vierde boek over de oorlog dat binnenkort verschijnt.

Bezoek graf

Na de oorlog bezoekt alleen de vader van Henry R. Glover het graf van zijn zoon. In de e-mailcontacten met Heideman laat Jennifer weten heel graag ’n keer het graf van haar omgekomen oudoom te willen bezoeken. Zij wil bij die gelegenheid ook graag Paula Jacobs ontmoeten. Paula (94) en haar vorig jaar overleden zus Henny legden van 1945 tot 1953 wekelijks verse bloemen bij de oorlogsgraven die toen nog voorzien waren van houten kruizen.

Verhalen

Jennifer ziet uit naar het bezoek van het graf van haar oudoom. Ze vertelt dat haar oma haar al verhalen over de oorlog vertelde toen ze nog heel klein was. ,,Ze had het over haar eigen ervaringen toen zij nog in Engeland woonde, over de rol die haar broer in de oorlog speelde en hoe hij om het leven kwam. Nanna vertelde ook over de manier waarop zij en Henry vroeger als kind met elkaar omgingen. Aan de muur hangt nog steeds een foto van Henry.’’

Verhalen tot leven brengen

De verhalen deden veel met Jennifer. ,,Ik moet er steeds aan denken hoe dapper Ray was en hoe erg mijn oma van streek moet zijn geweest toen ze haar enige broer verloor, zonder dat ze afscheid van hem had kunnen nemen. Ondanks haar hoge leeftijd is m’n oma nooit gestopt met het delen van haar verhalen. Voor mij is het belangrijk om ze tot leven te brengen door een bezoek aan Henry’s graf te brengen. Ik wil dat mijn Nanna weet dat we allemaal het offer waarderen dat haar broer bracht.’’

Nadat John Heideman in 2022 contact met Jennifer opnam om haar oma over Ray te interviewen gebeurde er iets met Jennifer. ,,Ik realiseerde me dat mijn Nanna Ray nooit uit haar gedachten heeft kunnen zetten aangezien ze hem nooit meer had gezien en zijn graf niet had bezocht. Ik wil zien waar Ray te rusten is gelegd en wil mijn ervaringen met mijn Nanna delen als ik terugkom. Ik hoop dat mijn bezoek aan Castricum haar zal helpen dit belangrijke persoonlijke verhaal af te ronden nu ze haar laatste levensfase is ingegaan.’’

Betekenis

Voor Jennifer is haar oudoom Henry een symbool van opoffering en perspectief. ,,Als ik nadenk over de verhalen die mijn Nanna over Ray en de oorlog vertelde, word ik altijd herinnerd aan de offers die deze familieleden hebben gebracht en aan de ontberingen waarmee ze te maken hebben gehad. Ray herinnert mij ook aan de zinloosheid van oorlog; zijn leven van 21 jaar was in een oogwenk voorbij. Veel militairen hebben hun verhaal niet kunnen doorgeven en hun geschiedenis is vergeten. Ik word boos als ik zie dat fouten uit het verleden zich herhalen. Het lijkt alsof oorlogen altijd blijven bestaan. Ik ben dankbaar voor wie ik ben, voor het gevoel van veiligheid dat ik ervaar en de prachtige plek die ik ‘mijn thuis’ noem. Ik ben erg trots op mijn familiegeschiedenis en zou willen dat het geschreven had kunnen worden op een manier waarbij Ray nog leefde en kon zien welk mooi leven zijn zus Jean heeft gehad.’’

Verwachtingen

Jennifer zegt het gevoel te hebben dat zij, zodra zij Ray’s graf bezoekt, het onvoltooide hoofdstuk van haar persoonlijke verhaal kan afsluiten. ,,Ik wil niet alleen de foto’s zien, maar ook deze plek ervaren, de locatie zien waar hij aanspoelde en de lucht ervan inademen. Ik wil dat mijn Nanna weet dat Ray bezoek heeft gekregen van iemand uit onze familie en dat we hem bijzonder waarderen, ook al hebben we hem nooit ontmoet.’’