Foto boven:
Ben Scheerman in zijn werkkamer bij zijn draaibank waarmee hij de houten miniatuurtjes maakt. (Foto: Henk de Reus)

Castricum – Ben Scheerman (80) kreeg op zestienjarige leeftijd een ernstig verkeersongeluk. Hij belandde in het ziekenhuis en lag negen maanden in coma. Hierna volgde een lang revalidatietraject. Ben is een doorzetter en besloot niet bij de pakken neer te gaan zitten. Ondanks zijn beperkingen vond hij al snel nieuw levensgeluk. De laatste twaalf jaar zet hij mensen en situaties in houten miniatuurtjes om.

Door Henk de Reus

Ben is zestien jaar en geniet volop van het leven. Met zijn grote vetkuif en stoere brommer weet hij menig meisjeshart voor zich te winnen. Op de Hoogovenschool haalt hij hoge cijfers. Een verkeersongeluk verandert zijn leven in één keer. Als hij in de Torenstraat op zijn brommer een overstekende kat probeert te ontwijken raakt hij met zijn voorwiel de stoeprand en klapt hij met zijn hoofd tegen een lantaarnpaal.

Ben belandt in het ziekenhuis. Hier ligt hij negen maanden in coma. Dan opent hij zijn ogen weer. Enige tijd hierna verlaat Ben het ziekenhuis en volgt er een tweejarig revalidatietraject in Heliomare. Hier moet hij weer leren lopen, want door de duur van de coma is het spierweefsel en hierdoor zijn kracht in de benen afgenomen. Het lichamelijk herstel en de revalidatie duren lang. Blijvend is een klapvoet waardoor hij voortaan met het rechterbeen sleept. Daarnaast heeft hij een beschadigde oogzenuw aan het ongeluk overgehouden. Hierdoor heeft hij een afwijkende stand aan een van de ogen.

De verslaggever spreekt Ben in zijn woning aan de Mr. Nijsenstraat. Uit de cd-speler klinkt sfeervolle muziek uit de jaren 60. Het is even wennen aan de wijze waarop Ben communiceert. Hij kan er zomaar dingen uitflappen en gebiedend overkomen. Mogelijk ook een gevolg van het verkeersongeluk. Het vertekent de eerste indruk van Ben, want al snel blijkt dat de inborst van deze sympathieke grijze krullenbol heel sociaal is.

W.A.O.

Als gevolg van het ongeluk belandt Ben in de W.A.O. ,,Een arts van het G.A.K. stelde een re-integratie traject voor mij op. Ik ging als soldeerder in een Sociale werkplaats aan de gang. Hier had ik het gauw gezien. Ik zag dat ik fysiek en mentaal veel beter was dan de rest. Bovendien gaf het werk mij geen voldoening en de werksituatie was er erg ongezond omdat er geen afzuiger was voor de vieze soldeerlucht. Binnen een maand was ik er weg en ging ik zelf op zoek naar werk. Hier had ik het G.A.K. niet voor nodig.”

Ben gaat bij de toenmalige autospuiterij Weda in de Torenstraat werken. Vervolgens staat hij achter de tekentafel bij verwarmingsbedrijf Beneker. Hierna volgt toeleveringsbedrijf Geerts. Als dit laatste bedrijf ophoudt te bestaan heeft iemand van filterfabriek ‘Golden Super’ al gezien dat Ben een intelligente en handige jongen is die niet zo maar opgeeft. Bij dit bedrijf automatiseert Ben op vernuftige wijze het productieproces. Na zeven jaar vertrekt hij hier weer. Hierna werkt hij onder andere als klusjesman bij Hotel Borst en als barman in een café.

Ben: ,,Ik stopte op mijn 56ste met werken en ging bij anderen, maar ook in en om het huis van mijn ouders, klusjes doen. Ook zorgde ik lange tijd voor mijn ouders.’’

Hobby

Ben wilde altijd al iets in fijn metaal doen. ,,Toen ik een keer bij een vriend op bezoek was en zag wat je met een draaibank kunt doen wilde ik er zelf ook een. In dit geval om er houten poppetjes mee te maken. Gewoon de dingen, zoals mensen en situaties die ik tegenkom in houten miniatuurtjes omzetten.’’

Ben maakt hier twaalf jaar terug zijn hobby van en toont foto’s op zijn telefoon van eerder gemaakte poppetjes. Zo legt hij in miniatuur vast hoe hij recent aan een carpaal tunnelsyndroom werd geopereerd. Je ziet de patiënt op een brancard liggen terwijl de chirurg het mes in zijn hand zet. Deze realistisch uitziende creatie schenkt hij als dank aan de chirurg die hem opereerde. Hier heeft het inmiddels een plekje in de spreekkamer gekregen.

Een ander houten figuurtje beeldt uit dat iemand een behandeling bij een pedicure ondergaat. Aan elk detail is gedacht. Zijn buurvrouw kreeg een houten miniatuurtje dat in beeld brengt dat zij de ogen van Ben na een staaroperatie druppelt. Het klopt tot in de details. Wat Ben via het netvlies van zijn goede oog waarneemt kunnen zijn handen maken. 

Aan elk detail is gedacht. De overige miniatuurtjes zijn grofweg in te delen in personen die een sport beoefenen, acrobaten en mensen aan het werk. Voorbeelden van de laatsten zijn een schelpenvisser, een klusjesman die met z’n ladder op weg is, een barman die bier tapt en een kapster die de haren van iemand wast.

Voor Ben is het weggeven van de miniatuurtjes een uiting van dankbaarheid en respect. Hij wil er geen geld voor hebben want geld zegt hem niets. De teller staat inmiddels op 86 poppetjes en als het aan Ben ligt zullen er nog veel volgen.

Doorzetter

Ben is er trots op dat hij destijds niet bij de pakken is gaan neerzitten. ,,Ik ben iemand die niet omkijkt en accepteert dat het gewoon niet anders is. ,,Ik kijk naar wat ik nog wél kan en probeer hierin mijn levensgeluk te vinden.” ‘Zoek altijd nieuwe doelen en blijf in de weer’, is zijn advies. ,,Ondanks mijn beperking heb ik tot nu toe een prachtleven gehad. Dit gun ik anderen ook als hen iets naars is overkomen”, zegt Ben. Het zijn wijze woorden van een bijzondere man.