Onze straat krijgt nieuw plaveisel. Grote borden -vol met aanwijzingen- geven aan hoe te navigeren om op je bestemming te komen. De wekker wordt een overbodig attribuut. In de vroege ochtend komen er geluiden vrij die ook voor slechthorenden de nachtrust doet beëindigen.

Machtige machines boren zich door het wegdek en deponeren het asfalt in een ijzeren uitvergrote Kliko. De onderliggende zandlaag wordt zichtbaar en doet denken aan lang vervlogen tijden, toen paard en wagen zich er moeizaam op voortbewogen op weg naar het land. Daar waar koeien in een lange rij wachtten om verlost te worden van hun melkoverschot. De foto’s in het archief van Oud- Castricum zijn de stille getuigen.

Ook de trottoirs krijgen de gewenste opfrisbeurt. Bijna achteloos worden de tegels opgewipt om in het tegelcrematorium vermorzeld te worden tot bruikbaar gruis. Hun dienstbare leven is ten einde. Als stenen tapijt hebben ze zonder klagen ons verdragen. Van kinderwagen tot rollator, soms vervuild door mens en dier, door kinderhand met krijt becijferd bij het hinkelen, een enkeling getroffen door een lichte verzakking bij het verdragen van een te zware belasting.

Laten we hen met dankbaarheid gedenken en met vreugde de nieuwe generatie begroeten. Het vloeibare asfalt als gestold lava zal ons zo geruisloos mogelijk op weg helpen. De gele borden vinden weer nieuwe wegen om ons te verwijzen. Rest ons al diegene die deze operatie succesvol volbracht hebben dank te zeggen en gaan allen weer moedig voorwaarts.

Naam: Dick Groot