Vanuit mijn klaslokaal in de ‘oude’ Augustinusschool naast de Pancratiuskerk keek ik vroeger uit op een rijtje punthuisjes aan de Dorpstraat. De kinderen konden door de hooggeplaatste ramen niet naar buiten kijken. Dat zou hen immers afleiden. Eén huis trok mijn aandacht omdat de makelaar die de punt van het dak versierde boven alles uitstak; hij was niet alleen groot maar ook heel kleurig. Dat moest wel het punthuisje van Cor Kroone de huisschilder zijn.

Met Cor raakte ik als vanzelf in gesprek. Ik vroeg hem of hij in de winter mijn huis binnen wilde schilderen. Beminnelijk als Cor was zei hij geen nee. Groot was mijn verbazing toen later onder de koffie Cor vertelde dat hij behalve huizen ook iconen schilderde. Een groter tegenstelling was bijna niet mogelijk: een huis schilder je met een kwast maar voor een icoon gebruik je een penseel.

Als ik last had van het zonlicht in mijn leslokaal trok ik aan een koord de gordijnen een beetje dicht. Aan dat trekkoord hingen mooie glanzend witte porseleinen knopjes die iets groter waren dan een stop uit een ouderwetse meterkast. Die witte stoppen hadden een zilverkleurig hoedje. Maar mijn porseleinen gordijnknopjes waren met vijf dunne gouden biesjes beschilderd, bijna net zo mooi als de makelaar van Cor.

Natuurlijk moest ik Cor zijn atelier achter het huis zien. Daar was hij in zijn element, schilderde hij en gaf hij les aan cursisten. Iconen schilderen was Cor zijn passie.

Fons Verbeek, Castricum