Het was het einde van een mooie middag, de zon scheen en de populieren aan de rand van het veld hielden zich stil. We zaten voor ons huis gezellig thee te drinken toen een zwaan mijn aandacht trok. Ik woon al meer dan vijftig jaar aan de Van Speykkade maar ik heb in al die jaren nog nooit een zwaan op ons veld gezien. ‘Kijk, riep ik, een zwaan op ons veld’. Ik wilde opstaan maar mijn echtgenote hield mij tegen: ‘We zijn nu aan het theedrinken’.

Maar ondanks deze terechtwijzing kon ik het niet laten om het imposante beest te volgen. Waggelend liep hij met zijn grote zwemvliezen aan over het veld. ‘Kijk, riep ik weer, wat hij nu doet’. De zwaan hield stil en strekte zich uit waarbij hij met zijn grote vleugels wapperde.’Hallo Fons we zijn nu aan het theedrinken, die zwaan loopt heus niet weg’.

Toch blijf ik de zwaan volgen en zie hem de Brakersweg oversteken en tussen de boerderijen verdwijnen. Zou hij op zoek zijn naar de Schulpvaart? Nee, want even later zie ik de zwaan weer langs het veld lopen. Hij verdwijnt door een haag uit het zicht. Het gesprek gaat verder over de voetbalwedstrijd van mijn kleinzoon Tiago. ‘Nu moeten jullie echt kijken’, riep ik opgewonden uit. De zwaan vliegt laag parallel aan de Brakersweg westwaarts omhoog. Hoe krijgt hij dat nou voor elkaar? Hij moet de meer dan 25 meter hoge populieren overstijgen; straks raakt hij verstrikt in de kroon!

De zwaan vliegt majestueus tussen de bomen door. Ik loop over mijn brug het veld op en loop naar de plaats waar hij waarschijnlijk is opgestegen. Nu zie ik het pas goed; opzij van het huis van Wim Groot heeft hij het luchtruim gekozen. Tussen de populieren op het veld en de lindebomen van Dora de Swart-Veldt in heeft de zwaan kunnen opstijgen. Slim.

Fons Verbeek, Castricum