Foto boven:
Linda Rollenberg vraagt de vissers naar de actuele situatie en maakt wat aantekeningen voor de verslaggever. (Foto’s: Henk de Reus)

Castricum – Strandvisvereniging ‘De Salamander’ bestaat binnenkort vijftig jaar. De vereniging ontleent haar naam aan het wrak van een Duitse kanonneerboot dat in 1910 doormidden brak en ter hoogte van paal 45 op het Castricumse strand strandde. Vanwege deze mijlpaal organiseert de vereniging op 11 maart een receptie voor alle leden en oud leden. Een mooie gelegenheid om vijftig jaar herinneringen op te halen. De redactie mocht afgelopen zondag één van de driewekelijkse viswedstrijden bijwonen.

Door Henk de Reus

Linda Rollenberg (62) is secretaris van de visverening. Zij vangt de verslaggever bij de strandopgang op en biedt hem eerst een kop koffie aan. Het biedt Linda de gelegenheid om iets over de vereniging te vertellen.

Linda: ,,De vereniging werd op 27 februari 1973 door Herman Zomerdijk en Ber Veldt opgericht. Later sloten Arie Brakenhoff, Klaas Tessel, Aad Hollenberg en Piet Ooms zich bij hen aan. De vereniging startte met 18 leden. Tegenwoordig telt zij 63 leden. Een fusie met andere visverenigingen is aanstaande. Hierna zijn we de grootste sportvereniging in Castricum met 1000 leden.’’ Ze toont een fotoboek met de kopstukken van weleer.

Boot- en strandvissen

Linda: ,,We zijn een zeeboten- en strandvisvereniging. Normaal liggen er zestien boten opgeslagen in het botenvak naast Sports at Sea. Vanaf september tot en met april worden de boten elders opgeslagen. Deze zien we vandaag dan ook niet. De boten werden in de beginjaren met de hand naar de zee gesleept en op dezelfde manier weer op het land getrokken. Dit was altijd een belevenis. De paden werden op vrijdag door iedereen open geschept om zaterdag en zondag te kunnen vissen. Tegenwoordig doen we dit met een tractor. Als het ’s zomers druk is op het strand is dit soms nog een hele toer hoor.’’ Dan, met een trotse blik: ,,De bootvissers zijn trouwens in 1996 Nederlands kampioen geweest.’’

Vrouwen

De saamhorigheid binnen de vereniging is erg groot. Iedereen kent elkaar en men is betrokken bij de ander. Linda: ,,In het verleden waren ook enkele vrouwen lid van de vereniging. Op dit moment zijn het alleen mannen die vissen. De vrouwen houden zich tegenwoordig bezig met het aanmoedigen van hun echtgenoot en ze zorgen mede voor een gezellige sfeer in de kantine.’’

Competitie

De strandviscompetitie is, afhankelijk van het tij, eens in de drie weken op zondagochtend van 09.00 tot 12.00 uur. De winnaar is niet degene die de meeste vissen vangt, maar degene die in totaal de meeste centimeters bij elkaar vist. Er wordt ook een zomeravondcompetitie gehouden.

Oogst

Het is een grijze dag. We lopen naar de vloedlijn, waar Linda de vissers naar de gevangen oogst van dat moment vraagt en onderwijl aantekeningen voor de verslaggever maakt. De op het water drijvende zeekano’s blijven uit de buurt van de vissers die onderling een afstand van zo’n 80 meter houden om niet met elkaars lijnen in de knoop te raken.

Penningmeester Nico Weel (73) vist op zeebaars, bot, schar en wijting. Aan het strand voelt hij zich als een vis in het water. Hij geniet van de natuur. Nico : ,,De zee is altijd anders. De meeste vis vang je bij zakkend tij in een mui.’’ Terwijl hij antwoord geeft zijn de ogen constant gericht op het topje van zijn hengels.

Paul Hollenberg (53) en John Scheepmaker (54) vissen graag samen. John is nog maar kort lid en Paul al 25 jaar. De oogst is tot nu toe mager. Ze vingen bot, wat in dit geval geen negatieve klank heeft. Paul sloeg twee vissen aan de haak en John slechts één. Paul: ,,We kennen twee competities: die van de wedstrijd als totaal en die tussen John en mijzelf. De eerste hoef ik niet te winnen, als ik maar van John win.’’ John bevestigt dat dit andersom ook zo is. Beiden moeten meteen om zichzelf lachen.

Een groep mountainbikers raast op enige afstand voorbij. Ze weten dat ze uit de buurt van de vissers moeten blijven, anders krijg je bonje. Leo Pancras (57) heeft drie botjes gevangen en inmiddels weer aan de zee teruggegeven. Nemen ze dan nooit vis mee naar huis? Leo: ,,Nee, de regel is dat alles weer in zee wordt gezet.’’ Dan, met een knipoog: ,,Tenzij je barst van de honger natuurlijk.’’ Linda zegt dat alleen zeebaars, groter dan 42 centimeter mag worden meegenomen. Slechts één per persoon.

Terwijl we verder lopen roept Linda naar iedereen: ,,Heb je al wat gevangen?’’ Peter Zijp (55) is gekleed in een camouflagepak en draait zich om. Hij toont de bot van 32 centimeter die hij zojuist aan de haak heeft geslagen. Een andere visser aan wie Linda de geijkte vraag stelt haalt mistroostig de schouders op. Hij steekt geen vingers op, een teken dat hij deze dag achter het net vist. Bij Bad Noord heeft Linda’s man Hielke Boomsma (67) zijn hengels uitgegooid. Hij blijkt een geboren kampioen te zijn, want hij wint veel wedstrijden. We vragen hem wat het geheim van een goede zeevisser is.

Hielke: ,,Je moet de zee kunnen lezen, rekening houden met de windrichting en zandverplaatsingen. Gooi nooit je dobber boven een zandbank want dan vang je niets. Als vogelaar let ik ook op het gedrag van de meeuwen en aalscholvers. Je moet denken als een vis en weten waar deze zijn eten zoekt.’’ Hij blijkt geen visserslatijn te verkopen want op het bloknootje in zijn viskoffer staan tien vissen genoteerd. Totale lengte: 232 centimeter.

Dan snelt hij naar zijn hengel en haalt de elfde vis binnen. Als Hielke merkt dat de verslaggever naar verdere vissersgeheimen hengelt, haakt hij af en verlegt hij het onderwerp naar zeehondjes die wel eens voorbijkomen. Je moet de concurrentie natuurlijk niet wijzer maken dan deze al is… Hij kijkt op z’n horloge en ziet dat de wedstrijd nog vier minuten telt. Gauw gooit hij zijn hengel nog ’n keer uit. Hij lijkt nog niet helemaal zeker van zijn zaak. Onnodig, want later op de dag wordt hij met een totale lengte van 285 centimeter vis tot winnaar uitgeroepen.