Castricum – Brenda Calis verhuisde onlangs naar een andere woning en wilde graag een bijzonder kunstwerk aan de muur. Bijzonder werd het zeker. Oud-atleet Daniel Ward schilderde de Castricumse atlete tijdens het uitoefenen van de door haar zo geliefde sport. Een schilderij met een indrukwekkend verhaal.
In de atletiekwereld is Daniel Ward bepaald geen onbekende. Zijn Zeeuwse records op de 100, 200 en 400 meter staan nog steeds in de boeken en zullen daar nog wel even blijven staan. Toch is zijn naam lang niet bij iedereen bekend. Dit heeft er wellicht mee te maken dat hij zijn prestaties op atletiekgebied vooral in het buitenland neerzette. In 2004 maakte hij deel uit van de Nederlandse estafetteploeg op de 4×100 meter tijdens de Olympische Spelen in Athene. In dat jaar vertrok hij ook naar de Amerikaanse staat Texas om grafische vormgeving te gaan studeren. Deze studie kon hij daar goed combineren met het sprinten. Ongeveer tien jaar geleden trok de nu 36-jarige Ward zich terug uit de atletiekwereld.
Depressie
Slechts weinig mensen weten dat Daniel Ward vervolgens een zware periode in zijn leven doormaakte, waarin depressie en overmatige alcoholconsumptie een rol speelden. Het schilderen vormde voor hem een nieuw hoofdstuk in zijn leven, een nieuw begin. Het koste hem een paar jaar om te komen waar hij nu is. ,,Ik kom van een donkere periode, vond kleur, vond verf en vond mijn weg terug. Schilderen heeft me terug geholpen uit de moeilijke periode en bracht kleur terug n mijn leven.’’ Het schilderij van Brenda Calis is het eerste doek van Ward met zijn eigen sport, het sprinten, als thema. Brenda: ,,Hij heeft deze afbeelding zelf gekozen en vroeg of hij de achtergrond rood mocht maken.’’
Hoewel er de laatste tijd steeds meer aandacht is voor omgaan met een depressie, is het voor veel mensen nog steeds een beladen thema. Dat geldt zeker voor de combinatie met topsport. Daniel Ward wil dat patroon doorbreken door er heel open over te praten. Brenda Calis: ,,Ik weet dat het mijn lichaam is, dat te zien is op dit schilderij. Maar als ik ernaar kijk, dan voel ik dat niet zo. Ik zie het als kunst. Het geeft energie. Het is een krachtige afbeelding. Daniel vroeg me of ik wilde dat hij het signeerde. Ik zei: ‘Ja, natuurlijk! Het is je eigen werk.’ Ik hoop dat dit schilderij voor hem een begin mag zijn van een hele nieuwe fase in zijn leven. Velen kennen hem als atleet, maar hij laat nu vooral zijn (voet)afdrukken achter op het doek.’’