,,Een gehandicapt kind kan je leven verrijken”

Foto boven:
Kees en Goitske Hoekstra vinden het ook fijn om een paar dagen zonder Douwe op de camping te staan. (Foto: Henk de Reus)

Limmen – Kees en Goitske Hoekstra staan voor de vijftiende keer op camping De Westert. Elk jaar houdt hun verstandelijk gehandicapte zoon Douwe (27) hen een week gezelschap. Douwe is helemaal in z’n element als hij met eigenaar Sjaak Welboren een dagje op stap mag. Meerijden op de trekker en koeien melken vindt hij geweldig.

Kees (59) is in het dagelijks leven medewerker inkomende goederen bij het distributiecentrum van Jumbo. Hij vertelt dat het elke keer weer thuiskomen is als ze op camping De Westert aankomen. ,,We hebben in de loop der jaren een fijne band opgebouwd met Sjaak en Jacqueline. Af en toe ontlasten zij ons van een stuk zorg met betrekking tot Douwe. Dat is heel lief.” Op de dag dat de verslaggever de familie Hoekstra bezoekt is Douwe op pad met Sjaak. ,,Douwe heeft een gebruiksaanwijzing, maar daar kan Sjaak goed mee omgaan”, vertelt Kees.

Verstandelijke handicap

Goitske (58) is pedagogisch medewerker bij een antroposofisch kinderdagverblijf in Beilen. Ze zegt dat Douwe een chromosoomafwijking heeft en hierdoor het verstandelijk vermogen heeft van een kind van vijf jaar. ,,Het sociaal emotioneel niveau ligt in de buurt van een kind van twee á drie jaar en het spreekniveau op dat van een kind van tien. Toen Douwe drie jaar was ontdekten we dat bepaalde dingen niet klopten. Zo kon hij niet schommelen, maar wel fietsen. Hij begon vrij laat te praten en zijn gedrag klopte niet. Hij had driftbuien, had moeite met luisteren en herkende geen emoties. Hij snapt het bijvoorbeeld niet als ik boos ben.

Chromosoomafwijking

Toen hij op z’n vierde naar de basisschool ging ontdekte de schoolarts dat er iets mis was met Douwe. Daarna is het balletje gaan rollen. Hij ging eerst zeven maanden naar een observatiecentrum en werd in een ziekenhuis in Groningen onderzocht. Hier ontdekte men de chromosoomafwijking. Het lastige is dat je aan Douwe niets bijzonders ziet. Dit leidt wel eens tot onbegrip bij anderen. Zo wilde hij eens in z’n spontaniteit een kindje in de kinderwagen knuffelen. Hij werd toen onmiddellijk door de ouders van het kindje weggejaagd. Soms denk ik wel eens ‘Was Douwe maar een mongooltje, dan zien mensen het tenminste aan hem’. Oudere mensen accepteren hem doorgaans eerder.”

Kees neemt het gesprek over. ,,Op z’n twaalfde is Douwe uit huis gegaan. In de periode die aanbrak was het moeilijk om de juiste begeleiding voor Douwe te vinden. Na verschillende woonvormen is hij pas een jaar terug op de goede bestemming, Philadelphia in Oppenhuizen (vlakbij Sneek), gekomen.”

Op de camping

Hoe beleeft Douwe de vakantie? Kees: ,,Douwe is hier al van tevoren mee bezig. Toen hij hoorde dat we weer op vakantie gingen heeft hij eerst een kleurrijk kunstwerkje voor Sjaak en Jacqueline gemaakt. Als we vanuit onze woonplaats (Wijnjewoude) vertrekken nemen we Douwe nog niet mee. We nemen eerst enkele dagen voor onszelf om tot rust te komen. Als we daarna Douwe uit Friesland ophalen is het met de rust gedaan. Douwe is erg druk en vraagt veel aandacht.

Hij kletst soms de oren van je hoofd. Hij moet altijd eerst acclimatiseren. Gelukkig staan we op het rustigste plekje op de camping. Dat is prettig voor hem, want tegen drukte en kinderen kan hij niet. Alles moet voor hem voorspelbaar zijn, anders raakt hij van slag. Vergelijk het met een autistisch kind. Het eerste wat Douwe doet als hij aankomt is het opeisen van het ouderlijk bed. Wij zijn dan ’s avonds gedoemd om het zitje tot bed om te bouwen. We laten dit maar zo. Het is immers maar voor een weekje.”

Natuurmens

,,Met z’n drieën vermaken we ons prima. Douwe is een natuurmens. De ligging van de camping is centraal, waardoor je alle kanten uit kunt. We fietsen en wandelen veel, of bezoeken kleine dorpjes in de omgeving. We houden van de variatie in het duingebied. Het is heerlijk als Sjaak en Jacqueline Douwe een dagje onder hun hoede nemen. Het zijn zulke lieve mensen. Ze voelen het gewoon aan. Douwe mag mee op de trekker en hij melkt ook de koeien. Tussendoor drinkt hij koffie met ze. Meestal komt hij na zessen moe, maar voldaan terug. Met de zoon van de Sjaak en Jacqueline (Arie) kan Douwe het ook goed vinden. Aan het eind van de week brengen we Douwe weer terug naar Friesland en staan dan nog een week met z’n tweeën op de camping. Dit doet ons goed want een week met Douwe is leuk, maar ook erg intensief.”

Zorg

Kees en Goitske geven toe dat het hebben van een gehandicapt kind een hele zorg is. Goitske: ,,Je hebt ook te maken met de andere kinderen in het gezin. Nynke (34) en Alle (32) zijn heel zorgzaam voor Douwe. Je bent altijd bang dat zij, door de aandacht voor Douwe, te kort komen. Het is altijd goed gegaan en ze snappen dat Douwe deze aandacht nodig heeft. Ze zeggen in het verleden niets te kort gekomen te zijn.

Corona

Kees: ,,Toen het coronavirus uitbrak konden we Douwe drie maanden niet bezoeken. Dat vonden we heel erg, temeer omdat we niet aan hem konden uitleggen waarom we niet konden langskomen.” Goitske vult aan: ,,Het was een heftige periode., Alleen op z’n verjaardag mocht ik in beschermende kleding bij hem komen. Hij begreep niets van de situatie en al helemaal niet wat corona is. Dat was best wel een emotioneel moment voor mij”, zegt Goitske. Ze vervolgt: ,,Ik vind trouwens wel dat alle aandacht in coronatijd tot nu uitging naar ouderen en kwetsbare mensen. Personen zoals Douwe werden wat vergeten.’’

Toekomst

Kees en Goitske zeggen met de dag te leven. ,,De zorg om Douwe is een belasting, maar als we zien dat hij plezier in het leven heeft geeft dit ons energie”, aldus Goitske. ,,We geloven ook niet dat we er alleen voor staan. Op het moment dat het nodig is komt er wel een oplossing. De situatie met Douwe geeft ons leven verrijking en inzicht. De ervaring die we opdoen leert ons dat je ook op een andere manier tevreden kunt zijn in het leven. Het hebben van een gehandicapt kind voelt als rijkdom met een beperking. We zouden Douwe voor geen goud willen missen!”

En Douwe zelf? Als de verslaggever opstapt is hij nog steeds niet terug van zijn uitstapje met Sjaak. Hij zit waarschijnlijk nog koffie te drinken bij de familie Welboren en kletst ze intussen de oren van het hoofd. (Tekst: Henk de Reus)