Hij verloor zijn hart decennia geleden aan het land én een Australisch gezin in het bijzonder. De 73-jarige Peter Samuel uit Limmen maakt zich op voor een vier daagse fietstocht: de Cape-to-Cape race. Half oktober rijdt hij daar op de mountainbike tussen de wijnvelden, door het mulle zand en langs de Australische kust, samen met een van zijn Australische vrienden.

Veertig jaar geleden loopt het huwelijk van Peter Samuel spaak. Hij zegt zijn goede baan bij Ahold op en pakt zijn biezen richting Europa. Anderhalf jaar lang trekt hij rond. Peter doet Frankrijk, Spanje en Portugal aan. Aan de Spaanse kust ontmoet hij een Australisch gezin, de Roberts-family. ,,Zij waren destijds bezig met een long service leave – de vader van het gezicht werkte in het onderwijs. Ze konden het zich permitteren om langere tijd in het buitenland te verblijven”, legt Peter uit. Hij brengt veel tijd door aan de Costa del Sol, waar hij leert surfen. Het contact met het Australische gezin is intens, maar hun wegen scheiden. Peter keert terug naar Nederland, wel blijft hij contact met de familie houden.

Weerzien in Perth
Het is 1980 als Peter het vliegtuig neemt naar Perth, Australië. Zijn doel? Backpacken én de Roberts-family bezoeken. ,,Ik kreeg last van kontkriebels en wilde er vandoor. Met een slaapzak en travel cheques ben ik vertrokken.” De Roberts weten van niks. ,,Ik wilde hen verrassen, dus heb niks laten weten. Toen ik midden in de nacht op het vliegveld aankwam, besloot ik daar te blijven en de dag erop uit te zoeken waar ze verbleven.”
Aan het eind van de ochtend bereikt Peter het huis van de familie. ,,Je raadt het al: er was niemand thuis.” Lachend: ,,Ik weet nog dat ik achterom ben gelopen en in de tuin heb geplast. Als je moet dan moet je.”

Tegen het middaguur keert de vader des huizes terug. ,,Hij was zijn lunch vergeten. Puur toeval.” Peter wacht een warm onthaal, hij wordt direct naar de logeerkamer gebracht. Hij slaapt 24 uur aaneengesloten. ,,Ik was doodop.” Een week lang blijft Peter bij de Roberts, daarna trekt hij zijn eigen plan. Hij reist impulsief: als hij geen slaapplek vindt, slaapt hij onder de sterrenhemel. Om daar de dag erna vreemd aangekeken te worden bij de lokale apotheek. ,,Levensgevaarlijk natuurlijk, maar dat zag ik niet. Het is ergens wonderlijk dat ik het kan navertellen.”

‘Fietstocht van mijn leven’
De reis door Australië laat hem niet meer los en het contact met de familie blijft. Zelfs nu, veertig jaar en drie bezoeken later, is de vriendschap er nog steeds. Vijftien jaar geleden overleed de vader van het gezin. Met de zoon heeft hij weinig contact, maar met dochter Jan (een vijftiger) des te meer. Haar man Frank blaast deze maand zestig kaarsjes uit en om dat te vieren wilde hij deelnemen aan de Cape-to-Cape race. Hij vroeg Peter om hem te vergezellen. Peter stemde in. ,,Ik ben een sportman in hart en nieren. Ik wandel veel en heb drie verschillende fietsen. Ik rij graag lange afstanden en ben eraan gewend. In het verleden reed ik weleens naar de Dordogne of het Middellands Zeegebied. Ik ben heel impulsief en vertrek zo, zonder kaart en met een slaapzak. Eigenlijk red ik me eigenlijk overal wel uit. Als je een beetje makkelijk contact kunt leggen, vind je altijd wel een plek om te verblijven. Een auto heb ik niet, ik rijd met gemak op de fiets naar Lelystad om mijn nicht te bezoeken.”

Peter doet nog steeds bijna alles op de fiets. Voor de Cape-to-Cape was een mountainbike nodig. Daar heeft hij echt op moeten leren fietsen. Met vallen en opstaan heeft hij zichzelf klaargestoomd voor de tocht van zijn leven. Samen met zijn vriendin Erna gaat Peter naar Australië: voor de race, maar ook voor het weerzien met de familie.

Vierdaagse tocht
De Cape-to-Cape race is een vierdaags evenement waar amateurs en professionals verschillende routes rijden door afwisselende gebieden. Tussen de wijnvelden, door het mulle zand en langs de kust. De exacte route wordt vooraf niet bekendgemaakt, dat is geheim. Elke dag wordt tussen de veertig en zestig kilometer afgelegd. Peter is er naar eigen zeggen klaar voor. ,,Het wordt vast een mooie rit en een avontuurlijke reis. Ik kan niet wachten om weer voet op Australische bodem te zetten.”

(Mardou van Kuilenburg)