Evelein Martens was zaterdag bij de try-out van ‘Zinloos Zuchten’ van Mylou Frencken in De Zwaan.  Ze schreef er de volgende recensie over:
‘Zij is toch van televisie?’ hoor ik vlak achter me. ‘Ja, geloof van wel’. Het ligt op het puntje van mijn tong om te zeggen: ‘ja, ze is onder andere van de televisie’. Net op tijd draai ik me weer om. Glimlachend kijk ik naar het podium. Een drumstel, kleine platenspeler, piano en gitaren. Het wordt ongetwijfeld een muzikale avond. Enfin, wie het televisieprogramma ‘Met het mes op tafel’ grondig heeft bestudeerd zal Mylou meteen herkennen. Ze is een zangeres, muzikant, liedjesschrijver en cabaretière. En moeder, van een dochter. Bij binnenkomst in de zaal horen we de klanken van ‘Oh Lori’ van de Alessi Brothers. Mylou komt op en gaat achter het kleine  drumstel zitten. Ze mept er wat op los. Het gaat deze avond over zinloos zuchten. Als je het aan mij vraagt gaat het over eindeloos verlangen. Over dromen. Je zou even de realiteit vergeten. De realiteit van what’s app, afspraken en het stofzuigen van je woonkamer. Van je dochter die jou in Rio belt om te vragen waar het gehakt is. Van dat meisje op de schommel. En het paard in de gang. Mylou neemt ons mee in haar leven. Van Lissabon naar Rio en weer terug naar Amsterdam.  Met humor maar vooral met mooi geschreven liedjes. Ze is speels, tikkeltje stout, nonchalant en bovenal muzikaal. Mylou schakelt moeiteloos van druk naar rustig en weer terug. Waar het in de eerste helft een beetje kabbelt lijkt ze er na de pauze wat meer in te zitten. Het is de 5e try-out dus pakt Mylou er met enige regelmaat haar ‘bijbel’ met teksten bij. Hierdoor ben ik af en toe kwijt waar de voorstelling nou echt over gaat. Waar verlangt ze nou echt naar? De tekstenbijbel maakt dat haar grappen niet helemaal op mij overkomen. Maar een try-out is er om dingen uit te proberen. Dan gebeurt er iets wonderlijks. Ze staat voor ons. Zonder opsmuk recht de zaal in kijkend. Vol met lef, liefde, leven. Ze zingt een prachtig klein liedje. Het ontroert me. Over iemand die niet in zijn ziel liet kijken. De zaal in Uitgeest is muisstil. Wanneer het afgelopen is gaat er een zucht door de zaal en komt er een voorzichtig applaus. Geen zinloos gezucht dit keer, maar een zucht van ontroering….