Lezerspost: wandelend langs de Schulpvaart….

Ik wandel graag en veel met onze hond langs de schulpvaart, richting het mooie ruime hondenpark. Tijdens zo`n rondje krijg je ruimte in je hoofd en bouw je een band met de hond van anderhalf jaar, maar ook met de omgeving waarin ik nog niet zo lang woon. Er gaan je dingen opvallen, zoals de stroming van het water, of het stilstaan daarvan. De vogels en andere planten en dieren door de seizoenen heen, want dat maakt nogal verschil.

Wat er ook bij hoort, is dat de agrarische ondernemers beginnen met het bemesten en bewerken van hun percelen. Dat kost nogal tegenwoordig, met een verdubbeling van brandstofkosten en kunstmestprijzen door het dak. Om nog te zwijgen van de regels die komen kijken bij het uitrijden van mest. Alles wordt bijgehouden, elke kilo per vierkante meter is geregistreerd, want anders ben je een boef en raak je achter de tralies wegens fraude. Inkomend moet ook alles bijgehouden worden, elke kilo voer, elke liter water en elk grammetje mineralen. En als er dan per ongeluk wat mest op de weg komt, dan is dat een milieudelict. Dat hebben we met z`n allen zo gewild, want anders was die wet en regelgeving er niet zo op gericht.

Maar terug naar de Schulpvaart, want daar begon de mijmering. Ondanks dat er op elke tweehonderd meter een prullenbak staat, kun je als je wilt van de ene naar de andere hondendrol springen en vinden wereldvreemde paardenmensen het nodig om hun paard midden op het wandelpad te laten schijten. Er hangen overal in de gemeente dispensers vol met drollenzakjes, maar mensen hebben niet het fatsoen om hun eigen zooi op te ruimen. Je hond kakt niet op een trapveldje als je die hond daar niet uitlaat, dus gewoon even een zakje pakken en opruimen die troep. ,,En dat paard dan?’’, hoor ik u denken, nou daarvoor geldt hetzelfde. Als je dat paard niet op straat laat lopen, dan kan hij daar ook niet schijten. Dus, ruim het op of ga lekker in een weilandje rond hobbelen. Gewoon, omdat je niet alleen bent op de wereld.

Bart Bak, Castricum