Jaren geleden kwam ik in aanraking met Fons Mok. Hoewel Fons veel ouder is, zorgde alleen al onze voornaam voor verbinding; de naam is wat ouderwets geworden. Maar Fons en ik dragen hem met enige trots. Fons’ vader was de bekende meester Mok uit Limmen; hoofd van de jongensschool. Toen die met pensioen ging volgde mijn schoonvader Jan Duijkersloot hem op en betrok de bijbehorende dienstwoning aan de Dusseldorperweg. De woning waar ik later tientallen jaren over huis zou komen.

Als ik met Fons sprak, proefde ik een zekere reserve ten aanzien van zijn geboortedorp Limmen. Op een gegeven moment vertelde Fons het verhaal over zijn moeder. Zij werd op 5 augustus 1944, tijdens een beschieting door geallieerde vliegtuigen op Duits afweergeschut, staande in de deuropening van haar huis, getroffen door een granaatscherf. Drie weken later overleed ze alsnog. Fons vertelde dat hij met zijn ome Bertus zijn moeder in het Sint Elisabeth ziekenhuis in Alkmaar had opgezocht. Toen ze weggingen had Fons (11) tegen zijn moeder gezegd: ,,Tot morgen, dan komen wij weer.’’ Maar die nacht overleed ze echter.

Jaren later vroeg Fons tijdens een herdenking in Limmen waarom zijn moeders naam niet bij de oorlogsslachtoffers werd genoemd. ,,Vind je dat vreemd, werd er geantwoord, je moeder is toch geen Limmenees!’’ Die bekrompen redenering heeft Fons veel pijn gedaan. Vrijdag 2 mei werd het jaarboek 2024 van Historisch Limmen gepresenteerd in het bijzijn van vele betrokkenen. In een mooi artikel heeft mijn schoonzusje Elly Vreeburg-Duijkersloot een einde kunnen maken aan die oude pijn van de oud-gemeentesecretaris van Castricum en Hoorn de heer Fons Mok. Het artikel heeft hem en zijn dochter zichtbaar goed gedaan.

Fons Verbeek, Castricum