De lente lonkt. Het ziekenhuis in de Italiaanse stad Bergamo lijkt de oorlog te verliezen. Het Britse Sky News filmt een tragedie. Het ziekenhuis is het zwaarst getroffen in de stad. Patiënten verkeren in kritieke toestand op de Intensive Care. Ooit een gekaderde afdeling, nu niet meer. Mensen liggen verspreid, sommigen op de gang. Luchtzakken over hun gezichten. Beademingsapparatuur om hen heen. De meeste patiënten hebben een zware, chronische longontsteking. Dagelijks komen er in dit ziekenhuis nieuwe gevallen bij. Geen twee of drie patiënten, maar vijftig of zestig. Elke dag.
Een Italiaanse verpleegkundige schetst een horrorscenario. Op de eerste hulp bepalen ze wie blijft leven en wie doodgaat. En de mensen die daar sterven, doen dat alleen. Niemand mag afscheid nemen van zijn moeder, opa, zoon of dochter. Honderden verpleegkundigen, dokters en anesthesisten doen hun uiterste best, 24 uur per dag. Tot de striemen in hun gezicht staan van de mondkapjes die zij dragen. Het is niet genoeg.
De lente lonkt. De terrassen zijn dicht. Geen drankje in de zon. Geen broodje op het strand. Een week geleden keken we massaal naar de minister president die met restricties kwam om het coronavirus in te dammen. Sportclubs, horeca, scholen: allemaal zijn ze gesloten. Houd afstand, is het advies. Blijf zo veel mogelijk thuis. Geen lockdown. Nog niet. Mark Rutte doet een beroep op het verantwoordelijkheidsgevoel van Nederlandse burgers. Tevergeefs. Natuurgebieden zijn afgelopen weekend overvol, stranden drukbezocht. Het kwartje lijkt nog niet te vallen.
‘Er zijn altijd risico’s in het leven’, is een van de smoezen die ik aanhoor op televisie. Met stomheid geslagen. Boos ook. Waar is het gezond verstand? Waar zijn de mensen die vorige week stonden te klappen voor de zorg? Ik denk aan alle zorgmedewerkers die zich tomeloos inzetten. Vrijwilligers. En in het bijzonder aan mijn zus die als IC-verpleegkundige keihard werkt voor de doodzieke patiënten op haar afdeling. Net gediplomeerd. Bikkelen voor ons. Voor Nederland. En misschien straks voor jouw opa, oma, moeder, vader, broer of zus. Blijf thuis. Blijf alsjeblieft thuis.
Mardou van Kuilenburg
Foto: Pixabay