Bijna achttien jaar geleden is de Iraakse Fuad Al Shaibani herenigd met zijn vrouw Mina Al Hashimi en zijn kinderen in Nederland. In Castricum bouwden zij hun bestaan op. Zes jaar geleden kreeg Fuad de diagnose van de spierziekte ALS. Langzaam maar zeker ging zijn gezondheid achteruit. Inmiddels zijn zijn laatste weken aangebroken. In een brief aan familie en vrienden schrijft hij: ,,Ik heb oktober 2017 als mijn laatste maand gekozen.”

Praten gaat erg moeizaam, maar Mina en zijn dochter Farah kunnen hem gelukkig nog verstaan. Graag wil hij op deze manier ‘zijn’ Castricum bedanken dat hem en zijn gezin met open armen heeft ontvangen en ook nu met een warm hart blijft helpen. Dankbaar herinnert hij zich het initiatief van meester Ted van de Visser ’t Hooftschool om zijn kinderen, toen ze net op school kwamen, elke dag bij een ander gezin te laten lunchen. Zo leerden ze hun klasgenootjes kennen en kregen een inkijkje in verschillende Castricumse gezinnen.

Uit die tijd stamt ook de hechte vriendschap met enkele schoolvriendjes en hun ouders. Al jarenlang delen ze lief en leed en staan heel dicht om elkaars gezinnen heen. Omdat de vrienden wisten dat Fuad nog graag eens naar Berlijn wilde, organiseerden ze in 2014 een vierdaagse trip met zijn allen waar Fuad en Mina intens van hebben genoten. Niet alleen van zijn familie en vrienden ontvangen Fuad en zijn gezin veel steun. De band met de buren is heel sterk en zijn collega’s van de gemeente Uitgeest blijven hem opzoeken en kaarten sturen. Fuad is ook heel dankbaar voor de hulp en liefdevolle verzorging van revalidatiekliniek Heliomare, zijn huisarts Wendy Van der Maarel, de  huisartsenpraktijk en fysiotherapeut Gert-Jan van Driel. Ook de  WMO-afdeling van de gemeente Castricum heeft hem enorm geholpen. Dankzij een geweldige groep lieve hulpverleners en de nodige voorzieningen kan hij zo lang mogelijk thuis blijven bij zijn gezin.

Fuad en Mina hebben hard gewerkt. Ze zijn vanaf nul begonnen om hier zo goed mogelijk te integreren. Hij is trots op zijn vrouw en kinderen die hun weg in Nederland hebben gevonden. Daarom wil Fuad graag Nederland bedanken voor de ‘liefdevolle, sociale opvang in een open gemeenschap’ die dit alles voor hen mogelijk heeft gemaakt, maar bovenal  dankt hij de Castricumse mensen. Intens verdrietig maar met rust in zijn hart neemt Fuad straks afscheid. ,,Ik weet dat ik mijn gezin in veilige staat achterlaat, bij vertrouwde mensen en op een veilige plek.” Tekst Marie Kiebert.