Wie kent niet de woorden van dit Franse lied van Hugues Aufray waarin afscheid wordt genomen van een meester die voor het laatst op school is. De in Uitgeest geboren Cees Zonneveld staat zo’n afscheid na 42 jaar lesgeven te wachten op de Vrijburschool in de Koog.

Het is eigenlijk een beetje aan de verkering van zijn zus te danken dat Cees onderwijzer is geworden. Hij gaf hem wat nakijkwerk met de woorden ‘kijk jij even die sommen voor mij na’. Cees: “Dat deed ik en bij de verkeerde uitkomsten schreef ik ‘tafels?’ Kennelijk zat het er al helemaal in. Ik ging na de Ulo naar de kweekschool in Beverwijk waar ik de tijd meemaakte van hervormingen. We begonnen ’s ochtends nog met de mis en als je je broodje at, moest je je mond houden. Het waren de zeventiger jaren en de manier van lesgeven moest veranderen, ik heb de bezetting nog meegemaakt., de haard zat in Beverwijk.’’

In Alkmaar zou hij zijn eerste baan beginnen maar Pastoor Hogema haalde mij over in Uitgeest te gaan werken. Cees: ,,Directeur Joop Kuipers van de Vrijburgschool was wat losser en dat sprak mij aan. In de nieuwe wijk hadden we grote klassen maar de sfeer onderling was prima, er was vertrouwen en ik voelde mij er gewoon thuis.”

Cees vertelt rustig over zijn loopbaan maar komt steeds met voorbeelden waarbij zijn ogen iets stouts krijgen. Cees: “Ja ik houd wel van gekke dingen bedenken. Sinterklaas een nieuwbouwhuis laten kraken of met een bouwlift laten dalen. Het was glad dus moesten we zout strooien om hem naar beneden te laten klimmen. Een schoolkamp waarbij we zogenaamd een van de kinderen ontvoerden. De oud leerlingen hebben het er nog over.’’

Hij vervolgt: ,,Maar er moet natuurlijk wel wat geleerd worden en om bij kinderen die aha erlebnis te zien is mooi. Je geeft aandacht aan bijvoorbeeld verdriet, koppelt dat aan een les en vertelt hoe het bij de meester thuis ging als opa overleed.”

De middenbouw, groep vier of vijf, vindt Cees het mooist. Nog geen pubers maar goed gemotiveerd.

Zo heeft hij generaties door de basisschoolperiode geloodst. Cees lachend: “Ik heb regelmatig tegen kinderen gezegd ‘ga maar op de stoel van je moeder zitten’.’’

Wat hij het meest zal gaan missen? Direct: “De dagelijkse dingen die je verrassen, in dit vak kan het binnen vijf minuten anders zijn.”

Na zijn afscheid heeft Cees eindelijk tijd om ’s ochtends de Volkskrant helemaal te lezen in plaats van alleen de koppen en kan hij zomaar eens een babbeltje met iemand maken.

Er komt meer tijd om samen met zijn vrouw Corrie dingen te ondernemen, voor sociale contacten en hij gaat eens rustig nadenken of hij eventueel wat vrijwilligerswerk kan gaan doen. Voorlopig gaat hij zich nog niet vastleggen en kijkt hij wat er komt.
Wie Cees een hand wil schudden is van harte welkom op woensdag 24 juni van 16.30 uur tot 18.00 uur in de aula van de Vrijburgschool, Niesvenstraat 2. (Monique Teeling)